Αγαπητέ/ή θα ήθελα να σου πω πως απο τη στιγμη που εσυ έχεις βρει την προσωπική σου γαλήνη οπως λες, τότε τι σημασία εχει τι λένε οι αλλοι; Άλλο βέβαια το τι λένε οι "αλλοι" κ άλλο το τι μπορει να λένε ιατρικές έρευνες (για τις οποίες εχω πλήρη μεσάνυχτα). Προσωπικά διαφωνώ με τη λήψη αντικαταθλιπτικών, αλλα αυτο αφορά μονο εσωτερική κατανάλωση, ο καθενας επιλέγει κ πράττει αυτο που θεωρεί πιο σωστό για τον εαυτό του. Για εμενα, τα φάρμακα δν θα φέρουν τη λύση και θα μπορούσαν ν αλλάξουν τη ζωή μου μονο προσωρινά. Απο ενα σημείο και μετά, θεωρώ πως απλα θα μου προσέφεραν ενα πέπλο προστασίας απ την πραγματικότητα. Αυτο βέβαια δν σημαίνει πως ισχύει για ολους. Γνωρίζω ανθρώπους που βοηθήθηκαν πολυ απο τα φάρμακα, μιας κ αλλιώς δν μπορούσαν να ισορροπήσουν με τον εαυτό τους κ τη ζωή τους. Όσον αφορά την δια βίου λήψη φαρμάκων για περιπτώσεις κατάθλιψης, αυτο μου φαίνεται λιγο πολυ ακραίο, κ αυτο οχι γτ δν ειναι εφικτό, αλλα γιατί, κατ´εμε, ειναι σαν να μην αποδέχεσαι πως μπορει να υπάρξει κ ζωή έξω απ τα φάρμακα. Σε μια τέτοια περίπτωση νιώθω πως μιλάμε για πλήρη παράδοση σε ενα δεκανίκι που θα ειναι ένας καθαρός εθισμός.