Ειναι θέμα οπτικής. Εγώ το βλέπω σαν μια εξομολόγηση κραυγαλέου (κ ρεαλιστικού για την εποχή, αλλα αυτο ειναι άλλο καπέλο) πεσιμισμού που υποκινείται απο αυτολυπηση (εσυ μπορείς να το λες ανησυχία κ απογοήτευση, θέμα οπτικής οπως προείπα). Αυτο που άκουσα διαβάζοντας το ειναι εναν άνθρωπο ειναι να λεει τι χανει στη ζωή του κ πόσο χάλια ειναι αυτο. Ειναι σαν να ακούω το "κανείς δν έκανε τπτ για μένα" κ το "η ζωή μου ειναι τοσο άδικη της κακομοίρας". Προσωπική ανάληψη ευθύνης μηδέν (εξαιρείται το κομμάτι με τους γονείς, γτ αυτο εχει να κάνει με βιολογική φθορά). Κ θα μου πεις εξομολόγηση ειναι, αυτο ένιωθε αυτο ειπε. Κανένα πρόβλημα. Αυτο δν σημαίνει ομως πως δν εχω το δικαίωμα να εχω διαφορετική οπτική πανω στο θέμα.
