Θα σου παραθέσω ως άντρας, σχετικά νωπό περιστατικό με κοπέλα και την φίλη της που προσέγγισα μαζί με φίλο μου ένα βράδυ σε μπαράκι. Μιλάμε όλοι είμαστε γύρω στα 30. Την πλησιάζω, μιλάμε όμορφα (πεσιμο ωραίο, χαλαρό, χωρίς χυδαιότητες). Της δίνω το τηλ. μου. Μετά από 2 μέρες μου κάνει αίτημα φιλίας στο fb και αρχίζουμε να βγαίνουμε. Τα ραντεβού έβαιναν όμορφα. Στο 2ο κάνω κίνηση να τη φιλήσω (είναι που δεν κάνουμε και κίνηση παναθεμα μας). Πίτα. Ψιλοφίλησα στο 3ο με 4ο αν θυμάμαι καλά (ναι καλά άκουσες, ψιλοφίλησα). Όλο σου και μου, "μόλις χώρισα" και άλλα εμπριμέ. Το θέμα είναι ότι πέρασαν 4 μήνες και η κοπέλα όλο από αναβολή σε αναβολή και δικαιολογίες του στυλ "θέλω χρόνο, δεν είμαι έτοιμη" και τα συναφή. Όταν τη ρωτούσα τι ψάχνει από κάποιον, είπε απλά "να κολλάμε σαν χαρακτήρες". Το περίεργο είναι ότι δεν έβλεπα να μην κολλάμε. Και όπως προείπα δεν μιλάμε για κοπέλα 15, αλλά για γυναίκα 30. Το αποτέλεσμα...μετά από κοροϊδία 4 μηνών και κάποια γειώματα για έξοδο (που μάλιστα με διαβεβαίωνε ότι θα βγαίναμε) σταμάτησα να της στέλνω. Δεν έστειλε ούτε ένα μήνυμα, μέχρι που την συνάντησα τυχαία μετά από καιρό. Θα μου πεις τώρα...μπορεί να μη γούσταρε, έστω αρκετά. Κι εγώ ερωτώ. Γιατί δεν ξεαθάρισε τη θέση της τόσους μήνες; Δηλαδή τι περίμενε; Ότι με την πάροδο των μηνών όλα θα αλλάξουν και θα αρχίσει να νιώθει πράγματα; Βλέπεις λοιπόν αγαπητή εξομολογούμενη, ότι δυστυχώς, η κρίση σήμερα είναι κρίση σχέσεων και αξιών, όχι τόσο χρημάτων. Κι αν πιστεύεις ότι αυτή είναι μεμονωμένο περιστατικό, απατάσαι. Το έχω ξαναγράψει εδώ μέσα, ότι πρέπει να αρχίστε να κοιτάτε και τον άνθρωπο, όχι μόνον φράντζα και τατού. Έχω καταλήξει ότι μάλλον δεν ξέρετε τι θέλετε καθότι αυτό φαίνεται από την ασυμβατότητα λόγων και πράξεων σας. Και όπως σωστά έγραψες, αν δεν προσπαθήσεις να γνωρίσεις ανθρώπους πως θα προχωρήσεις; Οι άντρες σήμερα δεν την πέφτουν. Μήπως έχουν όμως κι ένα δίκιο; Τροφή για σκέψη.