#1 Όπως ίσως έχεις πολύ καλά καταλάβει, ο βούρκος δεν ξεφυτρώνει από τη μια μέρα στην άλλη, μαζεύεται...Η πεθερά λέει το'να, εσύ το αφήνεις να περάσει...Ο σύζυγος λέει τ'άλλο, εσύ αποφασίζεις να το υπομείνεις/παρηγορήσεις...Συμβαίνει το τρίτο, εσύ (ασυνείδητα; συνειδητά; δεν έχει σημασία) παίρνεις το ρόλο του θεατή.Και μια μέρα, η μόνη λύση που αισθάνεσαι να σε καλύπτει συναισθηματικά, είναι να τα βροντήξεις όλα και να φύγεις...Προφανώς δε σε κατηγορώ. Στα δικά μου μάτια, και η στήριξη που μέχρι τώρα έδωσες, άσχετα αν ήταν σωστή ή λάθος, ηρωικό κατόρθωμα μου φαίνεται.Όμως, σου περιγράφω την εικόνα της αθροιστικής συνέπειας της στάσης σου. Μου ακούγεται πολύ λογικό να θέλεις να φύγεις μέσα σε όλα αυτά. Αλλά, άσχετα με το αν θα το κάνεις ή όχι, όπως είπαν πολλοί, είναι σίγουρα απαραίτητο να καταλάβεις ποιά είναι η επιβλαβής στάση που τηρείς, και για ποιό λόγο την επιλέγεις. Αλλιώς, και στο μέλλον θα καταλήξεις μοιραία με τα ίδια (ή αντιστοίχου είδους) προβλήματα...Καλή ψυχοθεραπεία, λοιπόν, και καλή τύχη.
