Εντάξει, είναι λίγο επιφανειακή η αντιμετώπιση που προτείνει η Σανάνθη, αλλά γιατί τόσες αρνητικές βρε παιδιά; Τη γενική ιδέα, φαντάζομαι, γράφει, όχι ότι δηλαδή εκεί που κάθεται η άλλη έτσι στο άσχετο, η τύπισσα να πει : "Σου εύχομαι να αποκτήσεις κι εσύ ένα παιδάκι σύντομα", σε στυλ να λέω εγώ σε έναν τυφλό "δεν ξέρεις τί χάνεις που δε βλέπεις", αλλά να δείξει ότι καταλαβαίνει τί την καίει, και ότι είναι μαζί της.Το αν έκανες εσύ εξωσωματική η όχι, ερωτώσα, δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με το πρόβλημα (υποθέτοντας πάντα ότι το πρόβλημα είναι η έλλειψη παιδιών), πέρα από το γεγονός ότι χάνεις την ευκαιρία να μοιραστείς τις αντίστοιχες αγωνίες. Θα μπορούσες στην τελική να μην είχες κάνει εξωσωματική. Τότε, τί θα της έλεγες;Προσωπικά το θεωρώ κάπως ανόητο να κρύβεις κάτι που δεν είναι κακό (όχι εσύ, γενικά), αλλά από την άλλη κατανοώ και την αγωνία του συζύγου να προστατέψει την οικογένεια από την αδιακρισία. Θα μπορούσε ίσως να γραφτεί μια ωραία ανάλυση ως προς το αν η στάση αυτή είναι αναγκαία, αν δημιουργεί η λύνει προβλήματα, και να συνοδευτεί από μία διερεύνηση του κατά πόσο η κοινωνία μας είναι απενοχοποιημένη η όχι σχετικά με την ανικανότητα, την αδυναμία, και γενικά την ασθένεια. Αλλά λόγω έλλειψης χωροχρόνου, ας εστιάσουμε στα απαραίτητα:Συμφωνώ απόλυτα με την Α,μπα, αλλά θα προσθέσω ότι στην περίπτωση που έχεις δίκιο, και απομακρύνθηκε επειδή απέκτησες παιδιά, πράγμα το οποίο εκείνη ζηλεύει και αδυνατεί να έχει, το καλύτερο για μένα θα ήταν α) να σεβαστείς το γεγονός ότι νιώθει άσχημα-δεν είναι εναντίον σου, απλά δεν την παλεύει.β) να την δείξεις ότι εσύ δεν την απορρίπτεις ούτε τη μισείς με τη στάση σου. Δεν της κρατάς, δηλαδή ενδεχομένως κακία που ζηλεύει, αλλά την αποδέχεσαι όπως είναι. (αν, πάντα, βλέπεστε για να μπορείς να έχεις την ευκαιρία).Τα παραπάνω ισχύουν είτε της πεις ότι έκανες εξωσωματική, είτε όχι.