#7 Eχμ... συναισθηματισμό το λένε. Σε γενικές γραμμές, τουλάχιστον, για αυτό πρόκειται. Όταν, όπως λες, δεν ξεχνάνε και μισοσυγχωρούν (αυτό νομίζω εννοείς στην ερώτησή σου), έτσι ώστε ουσιαστικά να παρέχουν δικαιολογία στον εαυτό τους, για να επιστρέψουν στην πηγή του κακού τους (υποθέτω πως κάτι τέτοιο υπονοείς ότι προκάλεσε τον θυμό). Όταν περιμένουν αυτό το ξέσπασμα (το μικρό ή το μεγάλο) για να βρουν άλλοθι να υποχωρήσουν, τότε στην πραγματικότητα άλλη είναι η εσωτερική δύναμη που παίρνει τα ηνία και όχι η λογική. Οπότε, μην ψάχνεις γρήγορες και πρόχειρες απαντήσεις σε αυτήν την περίπτωση, γιατί δεν υπάρχουν. Είναι επιστημονικό εδώ το θέμα. Από την άλλη, μπορεί να είναι και χούι... εξαιτίας έλλειψης αυτοσεβασμού. Αν αποκλείσουμε αυτή την πιθανότητα όπως προτείνεις, τότε μπορεί να οφείλεται σε αδιαφορία και συμβιβασμό ή ακόμα και σε ιδιοτέλεια.Έπειτα, δεν μπορούμε ποτέ να εξαιρέσουμε ως πιθανές αιτίες : α) Την βλακεία ( = έμφυτη αδυναμία επαρκούς και κατάλληλης επεξεργασίας δεδομένων) και β) Την απειρία. Συνήθως, οι άπειροι είναι πιο επιρρεπείς σε συναισθηματικά κίνητρα, γιατί δεν έχουν αναπτύξει μηχανισμούς άμυνας και αυτοελέγχου, και έτσι καθίστανται πιο ελέγξιμοι/προβλέψιμοι, άρα και χειραγωγήσιμοι. Ή απλά *χαζορομαντικοί*. Επιπλέον, οι άπειροι κατ' εξοχήν είναι πιο εύπιστοι λόγω άγνοιας (η οποία συνηθέστατα συνοδεύει την απειρία)... Πολύ επιβαρυντικοί παράγοντες για σωστές επιλογές και τα δύο.Καλά, όλα αυτά, βέβαια, τα λέμε όσοι δεν πιστεύουμε στην δύναμη της καθαρτικής συγχώρησης. Γιατί για κάποιον που πιστεύει, αυτό που ρωτάς θα ήταν αυτονόητο, μάλλον : Βρήκε τη δύναμη να τον συγχωρήσει, τί το καλύτερο, μπράβο του, εξαγνίστηκε, πού το περίεργο, κλπ.
