#4 Στη θέση σου θα αναρωτιόμουν για ποιόν λόγο έχω την ανάγκη να μένω πιστή στις δηλώσεις μου εφόσον οι εμπειρίες μου μου αποδεικνύουν ότι δεν είναι αξιόπιστες. Τί είναι αυτό που με εμποδίζει να αποδεχτώ την εξέλιξη που μου προσφέρουν ο χρόνος, η ζωή και η ιστορία μου και να εξετάσω προσωπικά και την άλλη όψη των πεποιθήσεών μου και των προσωπικών ορίων μου - μέσα από εξαιρετικές μάλιστα περιπτώσεις (όπως εσύ είχες την τύχη να έχεις). Να αγκαλιάσω την αλλαγή μου ουσιαστικά. Γιατί εικάζω ότι είναι κακό κάρμα. Γιατί παραμένω θεωρητικά άκαμπτη (αν κάνεις αυτό, δεν ξέρω) μπροστά στην δική μου προσωπική και βιωμένη πραγματικότητα. Oφείλεται σε δική μου αδράνεια; Kαι, αν ναι, γιατί; Μήπως οι νέες εμπειρίες, που αντιτίθενται στις πρότερες δηλώσεις μου, δεν με εκφράζουν αυθεντικά; Μήπως νιώθω ότι με βλάπτουν περισσότερο απ' όσο με ωφελούν; Αν είναι έτσι, δεν είναι ανοιχτές οι επιλογές μου να μετανιώσω, να πέσω και να ξανασηκωθώ, να μάθω από τα λάθη μου και να επιστρέψω σοφότερη στην σταθερότητά μου; Από την άλλη, η επαναπροσέγγιση και η επαναθεώρηση των αξιών μας, των θεωριών μας και των ιδεών μας δεν είναι αναπόφευκτο, ζωτικό και απαραίτητο μέρος της ζωής; Πώς νομίζεις ότι οι άνθρωποι ωριμάζουν και βελτιώνονται;Αυτό που σου συμβαίνει την τελευταία περίοδο μπορεί να είναι και συναρπαστικό.Η τύχη ενυπάρχει σε ό, τι μας συμβαίνει, αλλά αυτό δεν το ελέγχουμε. Εμείς κάνουμε ό, τι κρίνουμε καλύτερο σε κάθε δεδομένη στιγμή. Αυτό μπορούμε, αυτό πρέπει και να μας απασχολεί.