Είναι πάρα πολύ σημαντικό να γίνονται τέτοιες κινήσεις γιατί δίνουν κουράγιο στον νοσούντα και τους οικείους του. Αν δεν το έχεις ζήσει, είτε από πρώτο είτε από δεύτερο χέρι, δεν μπορείς να καταλάβεις το κουράγιο που προσφέρει μια τέτοια φωτογραφία. Έχω ένα θέμα, όμως, με τη ρητορική του "νικητή", την οποία βλέπω σε κάθε προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης. Με τη λογική αυτής της ρητορικής, οι άνθρωποι που έφυγαν απ΄τη ζωή λόγω της νόσου μπορούν να θεωρηθούν χαμένοι (winners vs losers). Έχω ακούσει, ούτε μία και δυο, ότι ο τάδε έφυγε γιατί δεν ήθελε πια να ζήσει, δεν ήθελε να το παλέψει.. Κανονικό victing blaming, δηλαδή. Το βρίσκω τρομερά σκληρό και άδικο. Θα ήθελα πολύ να μιλάμε μόνο για την αγάπη, ανεξάρτητα απ΄το αν ο άνθρωπός μας έγινε καλά ή όχι. Εξ άλλου, η αγάπη δεν φεύγει όταν φεύγουμε εμείς απ΄τη ζωή. Ζει και βασιλεύει στις καρδιές όσων αγαπήσαμε και μας αγάπησαν κι ίσως και πέρα απ΄αυτούς, ποιός ξέρει;