Βασικά, μήπως είναι η αδερφή υιοθετημένη και παίζει τόση αδυναμία; Γιατί αυτό το συνομωτικό " κάποια στιγμή που θα είσαι πιο ήρεμη θα σου εξηγήσουμε το γιατί " που της είπαν, εγήρει πολλά ερωτήματα. Δηλαδή, υπάρχει ΟΝΤΩΣ εξήγηση για τον διαχωρισμό δύο παιδιών και είναι τόσο σημαντική που χρειάζεται και ήρεμο κλίμα για να περιγραφεί; Δε θέλω να κάνω θεωρίες συνομωσίας αλλά οι γονείς μου φαίνεται κρύβουν ένα μεγάλο μυστικό. Εκτός και αν είναι απλά περίπτωση που θεωρούν το ένα παιδί πιο αδύναμο από το άλλο, λόγω χαρακτήρα και λανθασμένης ανατροφής, ενώ βλέπουν το δεύτερο να τα καταφέρνει μια χαρά στη ζωή του, χωρίς να έχει ζητήσει ποτέ βοήθεια και υποθέτουν ότι δε την χρειάζεται. Το ζω και γω εδώ και χρόνια, όντας το 2ο παιδί, αλλά κάπως το έχω αποδεχτεί και πλέον αποφάσισα ότι δε θα με ενοχλεί. Θα μου πεις, στο ίδιο σπίτι μεγαλώσατε, πως γίνεται το ένα παιδί να βγήκε μαχητικό και δυναμικό και το άλλο άβουλο και αδύναμο να πάρει αποφάσεις στη ζωή του; Σε μας, ρόλο έπαιξε μια παιδική παροδική ασθένεια που από τότε κατέστησε τον αδερφό μου το προστατευόμενο και αδύναμο της οικογένειας, παρόλα που μετά από αυτή είναι καθόλα υγιής και αισθάνομαι ότι εκμεταλεύεται πλέον και την κατάσταση (συνειδητά; ασυνείδητα; δε ξέρω... Άλλα μέλη του σογιού μας πάντως τον λένε "βολεψάκια" και εκείνον δε δείχνει να τον πειράξει, ενώ οι γονείς μου εξακολουθούν να τον στηρίζουν με κάθε τρόπο). Η μόνιμη προστασία και εμμονική ενασχόληση με αυτόν ώθησε εμένα να γίνω πιο ανεξάρτητη και δυναμική. Στην ενήλικη ζωή μου εξέλαβα την έλλειψη ιδιαίτερης βοήθειας ως έλλειψη αγάπης. Πλεόν μετά από πολύ δουλειά με τον εαυτό μου, κατάλαβα τον λόγο για τον οποίον συνέβει αυτό, συγχώρεσα τους γονείς μου μέσα μου και είμαι καλά με αυτό.Είναι δύσκολη η αποδοχή ότι έτσι έχουν τα πράματα, πρέπει να ξεπεράσεις την ενόχληση της έμμεσης απόρριψης που νιώθεις από τους γεννήτορές σου και μόνο με κατάλληλη ψυχολογική υποστήριξη μπόρεσα να το ξεπεράσω. Πλέον αισθάνομαι, μη σου πω και ευγνωμοσύνη για το ότι δε με βοήθησαν σε βαθμό υπερμεγέθη ώστε να μην μάθω να βρήσκω τις λύσεις μόνη μου. Μερικές φορές και η πολύ αγάπη κάνει κακό και δεν αφήνει τα παιδία να αναπτυχθούν ως σωστοί ανεξάρτητοι ενήλικες.Καταλαβαίνω ότι η γραφούσα νιώθει αδικία και ότι κατά κάποιο τρόπο μιλάει το πληγωμένο παιδί που δεν πήρε το χάδι και την επιβεβαίωση που περίμενε μέσω αυτού. ένας ειδικός θα την βοηθούσε να μην περιμένει επιβεβαίωση από κανέναν παρά μονο από τον εαυτό της. Εμένα τουλάχιστον με βοήθησε. Διότι δυστυχώς, όπως έχει πει και η Λένα, μόνοι γεννιόμαστε σε αυτό τον κόσμο, μόνοι τον διαβαίνουμε και μόνοι φεύγουμε από αυτόν, απλά κατά την διάρκεια τυχαίνει να βρίσκονται γύρω μας και άλλοι άνθρωποι. Ας φροντίσει η γραφούσα να είναι αυτοί που της ταιριάζουν ή αν δε μπορεί να το αποδεχτεί, να πιέσει να πάρει τις απαντήσεις που θέλει, για να ηρεμήσει η ψυχή της. Έχουν αν μη τι άλλο υποχρέωση να της εξηγήσουν.
