Όταν διαφωνούμε με τους νόμους που καλώς ή κακώς έχουν ψηφιστεί από αυτούς που η δική μας ψήφος ή η δική μας αποχή έχει εκλέξει, αγωνιζόμαστε για να αλλάξουν - είτε οι νόμοι είτε οι εκπρόσωποί μας. Η λύση για να καταλαγιάσει η "δίκαιη οργή" μας δεν είναι να υποστηρίζουμε με ένθεο πυρετό τη μη εφαρμογή τους - η μη εφαρμογή στο μόνο που θα συντελέσει είναι να κρύψουμε βιαστικά κάτω από το χαλί τους λόγους που μας την παρέστησαν αναγκαία, τους λόγους που ανέδειξαν την αδυναμία του πλαισίου, ενός πλαισίου που στην πραγματικότητα αρνούμαστε να ξεβολευτούμε για να το αλλάξουμε. Είτε μας αρέσει είτε όχι, όσο παραμένουμε συμβεβλημένοι στο πολιτειακό συμβόλαιο, όσο επιθυμούμε να βρισκόμαστε εντός της συνταγματικής δημοκρατίας και να επωφελούμαστε αυτής, το ένα μας όπλο, το μόνο όπλο με αποφασιστική ισχύ, δεν είναι παρά το ρημαδοφακελάκι που ρίχνουμε στο κουτί με τη σχισμή. Το ότι ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί πόσο βαρύ είναι το φακελάκι αυτό, που με τόση αλαφράδα ρίχνουμε ή και απαξιώνουμε να ρίξουμε, λέει περισσότερα για μας παρά για το γράμμα ή το πνεύμα των νόμων.