Όταν έκανα τον μετανάστη στην Αυστραλία για ένα πεντάμηνο (ναι, ξαναγύρισα στην Ελλάδα, ωστόσο δεν ήρθα πίσω επειδή το εγχείρημα απέτυχε, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία), έτρωγα πολύ κινέζικο/γιαπωνέζικο/ινδικό φαγητό. Ήταν πολύ καλό, ποιοτικό και πολύ φτηνό φαγητό σε αντίθεση με τα $12 που έκανε ένα ελληνικό (ο Θεός να το κάνει δηλαδή) σουβλάκι για παράδειγμα. Εκεί λάτρεψα το σούσι. Ο λόγος: Επειδή δεν είχε (μόνο) ψάρι. Ναι, καλά διαβάσατε. Εν Ελλάδι σιχαινόμουν το σούσι, καθώς σιχαίνομαι τα θαλασσινά. Αν θα φάω, τρώω μόνο τόνο κι αυτόν με κλειστή μύτη και μπόλικη μαγιονέζα. Στην Αυστραλία όμως και συγκεκριμένα στη Μελβούρνη όπου ήμουν, το γιαπωνέζικο σούσι είχε πολλές παραλλαγές χωρίς ψάρι. Με τηγανιτό/ψητό κοτόπουλο, με σκέτα λαχανικά, με μοσχαρίσιο κιμά, με κομμάτια μοσχαρίσιου/αρνίσιου κρέατος. Με $1,50 μάξιμουμ $2 το ρολάκι, (και μιλάμε για ρολό όχι τις κουτσουλιές που έχω δει εδώ), έτρωγα 2 το μεσημέρι κι έσκαγα! Αγαπημένα αυτά με το κοτόπουλο ή τα λαχανικά καθότι δεν είμαι φαν του κόκκινου κρέατος.Αλήθεια πώς και δεν έχει σκεφτεί κανείς αυτές τις παραλλαγές εδώ; Και μην ακούσω δικαιολογίες τύπου: «ιεροσυλία, το "αυθεντικό" σούσι είναι μόνο με ψάρι» γιατί άντε... Στη Μελβούρνη μια χαρά το έφτιαχναν οι Ιάπωνες πάντως κι ας "μαγάριζε" την κουλτούρα τους!