Ο Παπανδρέου ίσως και να μην κέρδισε τίποτε από τις υπερβολές παρά μόνο να έχασε αργότερα, η κυβέρνηση Καραμανλή έπνεε τα λοίσθια, τα σκάνδαλα που έσκαγαν το ένα μετά το άλλο της είχαν κάνει το πρόσωπο χάλια, ήταν πάνω και δύο τετραετίες, πόσες να κυβερνούσε, δεν ήταν και τίποτε το ιδιαίτερο, το Πασοκ θα έβγαινε ούτως ή άλλως ως φυσική συνέχεια. Για τον Σαμαρά ωστόσο διαφωνώ. Εάν ο Σαμαράς δεν ξεφούρνιζε τότε τα 3 Ζάππεια, η Ν.Δ. θα πάθαινε κι εκείνη τρομακτική καθίζηση. Εάν δεν υιοθετούσε αυτό το αφήγημα θα έπρεπε να ταυτιστεί με την κυβέρνηση Παπανδρέου και τον αντιπαθητικό Βενιζέλο. Εκεί τότε, δύο ήταν τ' αφηγήματα που μπορούσαν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν μπορούσε να εισακουστεί μετ' επιτάσεως κάποιο άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέτε πως εισέπραξε κατά κύριο λόγο τιμωρητική και όχι θετική ψήφο. Ναι αλλά – δεν ξέρω εάν συμφωνείτε – νομίζω πως τίποτα μα τίποτα δεν γίνεται/δεν κινείται μόνο με έναν λόγο. Εκεί έξω, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς οι εφτά στους δέκα σου λένε ότι το πράμα ήταν και είναι στημένο. Κι ένας άνθρωπος που έχει την πεποίθηση πως η κρίση είναι φτιαχτή, έχει και την πεποίθηση πως λεφτά υπάρχουν. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ εξάλλου ήταν κυρίως παροχετευτική (επαναφορά μισθών στα προ κρίσης επίπεδα, κατάργηση του χαρατσιού...) δεν ήταν καταδιωκτική.
Σχολιάζει ο/η