ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα και διάβαζα για την εξεταστική. έκανα διάλειμμα και άνοιξα τηλεόραση. η πρώτη σκηνή που είδα ήταν να βγαίνει καπνός από τον ουρανοξύστη. δεν καταλάβαινα τι έβλεπα, τι γινόταν... νόμιζα ότι πρόκειται για κάποιο ατύχημα, εκδήκωση φωτιάς προφανώς. μεσολάβησαν κάποια δευτερόλεπτα για να διαβάσω τον τίτλο του ρεπορτάζ για να καταλάβω τι είχε γίνει. μου φάνηκε και μου φαίνεται ακόμα απίστευτο. σαν σενάριο ταινίας καταστροφής. δεν μπορώ να ταυτιστώ με την γνώμη ότι καλά έπαθαν οι αμερικάνοι, ότι το άξιζαν, ότι ήταν η πληρωμή τους για τα δικά τους εγκλήματα. δεν παίρνω το μέρος τους σε αυτά που έχουν κάνει αλλά δεν μπορώ και να πάρω το μέρος αυτών που προκάλεσαν αυτή την τραγωδία. τα θύματα δεν ήταν μόνο αυτοί που πέθαναν εκείνη την ημέρα, οι οικογένειες που άφησαν πίσω, ήταν οι πυροσβέστες που έλαβαν μέρος στη διάσωση (πώς ξεπερνιέται το ψυχολογικό κομμάτι αυτού που βίωσαν;), ήταν οι επιζήσαντες που ξέφυγαν από το θάνατο τότε αλλά έχουν προβλήματα υγείας έκτοτε (σωματικά και ψυχολογικά) και τόσοι άλλοι που δεν πάει το μυαλό μου τώρα.