@Δον Ιδιώτης 23.8.2014 | 21:07Α.. μάλιστα... επειδή, ας πούμε, μόνο οι κομμουνιστές διακρίνονται για τον φανατισμό δογματισμό..., ..περίεργο που αρκετοί είναι εκείνοι που αυτόν τον "φανατισμό" και "δογματισμό" τον θεωρούν πίστη σε ιδεώδη ενώ πολλοί άλλοι βολεύονται να τα μεταφράζουν ως δογματισμό. Ένας από αυτούς τους "δογματικούς" ήταν και ο Γιάννης Ρίτσος, μαζί με πολλούς άλλους, ευρείας αποδοχής προσώπων. Υποθέτω ότι γνωρίζεις.Εν πάση περιπτώσει και επειδή δεν πρόκειται εσύ, πότε να κουβεντιάσεις με κάποιον πραγματικό κομμουνιστή, εφόσον διακρίνεσαι (από τα σχόλια σου) με μία κάποια προκατάληψη, το σίγουρο είναι ότι σήμερα βιώνουμε στο πετσί μας, για τα καλά, τον δογματισμό και φανατισμό εκείνων που κατά τα άλλα είναι πολιτισμένοι, με τίποτα κομμουνιστές (για να μη γράψω αντικομουνιστές και το χοντρύνω), πιστοί των δογμάτων, «ο θάνατος του ανίσχυρου, η ζωή του ισχυρού», «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό»...Να τους χαίρεσαι!...Και για να μη ξεφύγω από το θέμα του άρθρου, ο Klaus Zapf, σύμφωνα με το πως λειτουργούσε ως εργοδότης, σίγουρα ανήκε στη γενιά των αληθινών, των πραγματικών ιδεολόγων σοσιαλιστών. Φτωχός πάντως ΔΕΝ ήταν... (για να μη ξεφύγω, επίσης, από το αρχικό μου σχόλιο).Θέλει μεγάλη δύναμη για να είναι κάποιος ανώτερος άνθρωπος. Δύναμη να αντισταθεί σε αυτό το πρωτόγονο, άθλιο, άρρωστο συναίσθημα της κτητικότητας και απληστίας. Κτητικότητα απέναντι σε κάθε τι. Πόσο δε σε αναλώσιμα και τρωτά υλικά.
