Να σταματήσεις να γκρινιάζεις και να τα βάζεις με τον πατέρα σου, και μια που εσύ- εκ των πραγμάτων- έχεις περισσότερες αντοχές (όντας 24), αντί να τις σπαταλάς σε ενδοοικογενειακές διαφωνίες, επιρρίπτοντας- ίσως- και ευθύνες στον καημένο τον πατέρα σου, που έμεινε ξεκρέμαστος λίγο πριν τα 60, να μη δουλεύεις μόνο για ένα "χαρτζιλίκι", αλλά είτε να εξελίξεις τα ιδιαίτερα (θέλει κυνήγι αυτό, δε γίνεται έτσι απλά) είτε να βρεις (και) μια άλλη δουλειά (μια που εσύ δεν είσαι τόσο "επιλεκτική" όσο ο πατέρας σου, υποθέτω)Δεν με εκπλήσσει βέβαια η στάση σου. Ανήκεις σε μια γενιά που τη μεγάλωσαν σε καιρούς αφθονίας έτσι που να μη σας λείψει τίποτα μεν αλλά δεν έχετε μάθει ούτε να εκτιμάτε ούτε να αξιολογείτε αυτά που σας δίνονται, ούτε και να αναλαμβάνετε ευθύνες για οτιδήποτε. Και τώρα που αυτές οι παροχές σιγά-σιγά χάνονται, επιρρίπτετε ευθύνες δεξιά και αριστερά, γιατί πλέον συνειδητοποιείτε (βίαια, καθώς ήσασταν τόσο καλομαθημένοι) πως πλέον δεν δουλεύετε για τη βολή σας, για το χαρτζιλίκι και για τη βόλτα σας αλλά για να επιβιώσετε και για να συνεισφέρετε ενεργά στην οικογένειά σας. Αυτά είναι, δυστυχώς, τα νέα δεδομένα, αγαπητή. Και είναι δύσκολο για όλους μας.ΥΓ. επανέρχομαι στο ότι ο πατέρας σου είναι "επιλεκτικός δυστυχώς" (!). Μετά από τη δουλειά μιας ζωής- μέσα από την οποία σπουδάσατε εσύ και ο αδελφός σου- δε νομίζεις ότι το δικαιούται λίγο; Το τι μπορείς να κάνεις το γράφω πιο πάνω.