Σε καταλαβαίνω, πίστεψέ με. Έχω υπάρξει άτομο που έτρωγε για συναισθηματικούς λόγους αλλά κατάφερα με λίγη βοήθεια και το ξεπέρασα. Πιστεύω βαθειά στην ατομική θέληση και όταν βγεις από αυτό θα το καταλάβεις και εσύ η ίδια. Καταλαβαίνω ότι το φαγητό πρόσκαιρα σε ανακουφίζει και σε παρηγορεί και γι' αυτό καταφεύγεις εκεί αλλά επίσης ξέρω πόσο πονάει αργότερα. Εγώ έτρωγα για να κατευνάσω το άγχος και να ανακουφίσω τη θλίψη μου. Μην το κάνεις άλλο αυτό στον εαυτό σου γιατί όσα χρόνια φεύγουν δε θα ξαναέρθουν και δεν αξίζει να χάσεις τα χρόνια που έρχονται. Μπορείς να το καταφέρεις γιατί το κατάφερα κι εγώ, μόνο αυτό μπορώ να σου πω. Πάντως μην το αφήσεις, απευθύνσου σε κάποιον ειδικό (ίσως ψυχολόγο γνωσιοσυμπεριφοριστή) γιατί υπάρχει και το ενδεχόμενο της βουλιμίας πάντα. Δε θέλω να σε τρομάξω, μόνο να σε βοηθήσω. Πάντως μάθε. Επίσης, αυτό το βιβλίο ενδεχομένως να σε βοηθήσει Christopher Fairburn - Βουλιμία: Ξανακερδίστε τον έλεγχο (εκδόσεις Πατάκη). Καλή συνέχεια και μην το αφήσεις :)