Συμφωνώ απόλυτα! Κι εγώ του Παντείου είμαι, κι έχω βαρεθεί να ακούω το επιχείρημα "μα τι πήγες και σπούδασες Ανεργία". Το θέμα είναι ότι σπούδασα ακριβώς αυτό που ήθελα και επέλεξα και το καταφχαριστήθηκα. Ό,τι κι αν μου επιφυλάσσει το μέλλον, θα έχω τουλάχιστον τα (συνολικά) 9 χρόνια σπουδών κατά τα οποία πέρασα καλά και ανέπτυξα την αυτοπεποίθησή μου, αφού έβλεπα πως ήμουν καλή στο αντικείμενό μου. Και λέω, σκέψου να είχα ακούσει το θείο μου και να δήλωνα Πολυτεχνείο. Με την κρίση θα μπορούσα να είμαι και πάλι άνεργη, και θα είχα στην πλάτη μου το βάρος 4-5 ετών αγκομαχητού να βγάλω μια σχολή που δε μου αρέσει, συν τα κόμπλεξ που θα είχα βλέποντας ότι δεν τα καταφέρνω και τόσο καλά. Άσε. Τα χρόνια των σπουδών είναι η εποχή κατά την οποία "βγαίνεις" στον κόσμο και διαμορφώνεις προσωπικότητα, είναι κρίμα να τα σπαταλήσεις δημιουργώντας απωθημένα.