#7 είμαι περίπου στην ίδια θέση με εσένα. Δεν έχω τις απαντήσεις σε καμία περίπτωση, απλά θα σου πω τη γνώμη μου. Αναφέρεις ότι είσαι απόλυτα ευτυχισμένη στην παρούσα κατάσταση. Το ίδιο κι εγώ. Δε νιώθω την ανάγκη για δεύτερο παιδί όπως ένιωθα με το πρώτο. Είμαι καλά όπως είμαι και προσπαθώ να διαχωρίσω την πραγματική μου ανάγκη, την πραγματική μου ισορροπία από το ότι θα ΕΠΡΕΠΕ να κάνω δεύτερο παιδί (γιατί έτσι είθισται, γιατί η κόρη μου ίσως θέλει/θα θέλει αδερφάκι κλπ κλπ). Σκέφτομαι ότι από τη στιγμή που είμαστε καλά και δε νιώθω κάποιο βαθύ κάλεσμα για επόμενο παιδί, θα μείνουμε οι τρεις μας. Προσπαθώ να καλλιεργήσω στο παιδί μου σχέσεις έξω από τη στενή μας οικογένεια - δίνοντας κι εγώ το δικό μου παράδειγμα. Εχω έναν αδερφό που έχουμε μόνο ένα χρόνο διαφορά. Καθώς μεγαλώναμε δε θυμάμαι ποτέ να είχαμε κάποια τρομερή αλληλεγγύη και σύμπνοια, κοινά ενδιαφέροντα και παρέες δεν είχαμε ποτέ. Πλεόν ως ενήλικας μπορώ να πω ότι στηρίζομαι σε φίλους, γονείς και σε κάποια ξαδέρφια, αλλά δε θεωρώ ότι ο αδερφός μου είναι μέσα στο στενό μου κύκλο.
