Ως παλιός ελεύθερος επαγγελματίας που κινείται στο χώρο της εκπαίδευσης και της πνευματικής δημιουργίας πρέπει να πω ότι δεν βίωσα παρόμοιες συνθήκες. Ισως γιατί ξεκίνησα σε καλύτερες εποχές. Χωρίς τίποτε να είναι ρόδινο -και με την πνευματική εργασία πάντα να υποαμείβεται, ακόμα και την περίοδο της κλικιάρικης εποχής της επίπλαστης ευημερίας των δανεικών- βρήκα αρκετά μεγάλη ελευθερία και ευελιξία στην επιλογή των ωραρίων μου και των ημερών εργασίας μου. Οσο κι αν τελικά δούλευα πολύ παραπάνω για τα ίδια χρήματα σε σχέση με άτομα με τα ίδια προσόντα με μένα που είχαν προτιμήσει τη μισθωτή εργασία, διέθετα την υψίστη για μένα πολυτέλεια να μπορώ συνήθως (προ κρίσης) να επιλέγω τις δουλειές που μου άρεσαν περισσότερο και μου έδιναν την δυνατότητα να εκφραστώ δημιουργικά, καθώς επίσης και να στέλνω στον διάολο πελάτες που δεν με σέβονταν.Μου άρεσε επίσης ότι ποτέ δεν μπήκα σε μια 11μηνη ρουτίνα αλλά είχα μια εναλλαγή περιόδων τεράστιου φόρτου εργασίας με περιόδους χαλαρότερης δουλειάς και μεγάλες περιόδους διακοπών ή ημιδιακοπών.Για παράδειγμα, τι καλύτερο από το να είσαι στο εξοχικό, ξύπνημα πολύ αργά, μπάνιο, βόλτα και το βράδυ, με τη δροσιά πλέον, να δουλεύεις μέχρι τις 3 στη βεράντα με τη δροσιά...Βέβαια, ως παλιότερος, είχα πάντα σπίτι γραφείο και η τηλεεργασία μου αφορούσε διακοπές.
