Αναρωτιέμαι αν διαβάζει η #1 και αν ναι, αν αυτός ο διάλογος δεν απαντάει στην απορία της όσον αφορά τη σχέση φυσικής/ψυχολογίας.Θα μπω λίγο στα χωράφια της επιστήμης, ούτε θα τα καταπατήσω, ούτε θα τ’αλωνίσω, μόνο να τα θαυμάσω θέλω:Η Καραβάν’ είναι το υποκείμενο της παρατήρησης και η Aphelia το αντικείμενο. Αν η Aphelia παρατηρηθεί με το μάτι του Νεύτωνα, τότε θα πούμε ότι είναι Γυναίκα, 40 ετών, asexual όταν βρίσκεται σε αδράνεια. Τίποτα από αυτά που την περιγράφουν δεν είναι λάθος. Αν παρατηρηθεί με την κβαντομηχανική, θα δούμε έναν συγκεκριμένο Άνθρωπο εν ζωή και θα ανακαλύψουμε το πώς αυτός ο άνθρωπος, η δική του δομή, η δική του ύλη, ΕΝΕΡΓΕΙ ακόμα και όταν, ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ (για τον Νεύτωνα) βρίσκεται σε αδράνεια. Γιατί στην κβαντομηχανική δεν υφίσταται αδράνεια. Αν θέλουμε να μιλήσουμε ΓΕΝΙΚΑ για τη συμπεριφορά ανθρώπων σε συγκεκριμένη φάση, θα χρησιμοποιήσουμε τους γενικούς όρους Φύλο, ηλικία για να τους κατηγοριοποιήσουμε και όρους όπως sexual/asexual/demisexual για να τους αποδώσουμε ιδιότητες κ.λπ. Πόσο ασφαλή θα είναι τα συμπεράσματα μας όμως; Θα μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για τη συμπεριφορά τους, εφόσον οι γενικοί όροι είναι γενικοί, περιορισμένοι; Και μπορούμε να μιλήσουμε για συμπεριφορά, για το πώς ΕΝΕΡΓΟΥΝ δηλαδή, χωρίς να λάβουμε υπόψη, αυτό που κάνει τον κάθε άνθρωπο να ενεργεί με τον τρόπο που ενεργεί; Δηλαδή τον εγκέφαλο, την καρδιά, την ψυχή, γενικώς, το είναι του; Θα μπορούσαμε, μόνο αν δεχόμασταν ότι ο άνθρωπος, δεν έχει μόνο κοινά τα χαρακτηριστικά όπως φύλο, ηλικία κ.λπ. και κατηγοριοποιείται βάση αυτών, αλλά έχει και κοινό Είναι. Αφού ξεχάσαμε λοιπόν να ορίσουμε τι δεχόμαστε και τι όχι, τις αρχές μας δηλαδή, ας το κάνουμε τώρα: Ξεκινάμε να μιλήσουμε για τους ανθρώπους, θεωρώντας ότι οι άνθρωποι έχουν κοινό Είναι ή θεωρώντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του Είναι; Αν όμως μιλάμε με την αρχή ότι του κοινού Είναι, δε στερούμε την ελευθερία από έναν άνθρωπο να είναι αυτό που Είναι, να ενεργεί και να υπάρχει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, ελεύθερα ανάμεσα στους ελεύθερους Άλλους; [Κάτι που παρατηρώ εδώ και καιρό, είναι ότι όταν κάποιος θέλει να μιλήσει για τους Άλλους ανθρώπους, ξεκινάει, ασυνείδητα, με την αρχή ότι οι Άλλοι έχουν κοινό Είναι. Όταν όμως η συζήτηση αφορά τον ίδιο, εξαιρεί τον εαυτό του από το σύνολο και μιλάει για το δικό του, μοναδικό Είναι. ] Είναι λοιπόν στα δικά μου μάτια ακατάλληλος ο Νεύτωνας για να δούμε με τα μάτια του την ανθρώπινη συμπεριφορά, τουλάχιστον σε συγκεκριμένη φάση (σε «δεν είμαι για σχέση» φάση). Οπότε θα δοκιμάσουμε την κβαντομηχανική, γιατί αυτή παρατηρεί σε βάθος, παρατηρεί το μοναδικό Είναι του καθενός, αποδεχόμενη ότι ο κανένας δεν βρίσκεται σε αδράνεια ακόμα κι όταν οι άλλοι τον βλέπουν αδρανή κι εκείνος τους διαβεβαιώνει ότι δεν είναι. Είναι αδύνατον καταλήξουν οι άλλοι στο συμπέρασμα του πώς Είναι αυτός, αν είναι ή δεν είναι καλά π.χ., αν δεν εμβαθύνουν στο δικό του Είναι, παρατηρώντας το ως κάτι διαφορετικό από το δικό τους, ώστε να μπορούν να διακρίνουν τις διαφορές, όπου αυτές υπάρχουν, για να μπορούν να τις ξεχωρίσουν έτσι από τις τυχόν υπαρκτές ομοιότητες. Αμερόληπτα και ειλικρινά, ώστε να εξάγουν ασφαλή συμπεράσματα. Εδώ είναι το σημείο που, αν ακόμα διαβάζει κάποιος, θα πει «ωωωω καλά, δεν ‘πα να ‘ναι ό,τι θέλει ο καθένας, τι με νοιάζει». Το οποίο θεωρώ μεγάλη νίκη αν το έχω καταφέρει.Σε αυτή τη διαδικασία λοιπόν μπαίνουμε, μόνο όταν αγαπάμε. Όταν μας ενδιαφέρει τόσο ο άλλος, που του δίνουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε: Τον χρόνο μας. (Αν η σκέψη μου έχει σφάλματα, παρακαλώ διορθώστε με οι αρμόδιοι και δεσμεύομαι να ζητήσω διαγραφή του, σε περίπτωση που είναι η ντροπή της επιστήμης :D)
