#5Tην ερώτηση "πώς νιώθεις τώρα που έγινες μάνα; δεν άλλαξε η ζωή σου;" μου την έκαναν* κι εμένα, με πλατυ χαμόγελο κι αναμένοντας ενθουσιώδη ανταπόκριση περί ολοκλήρωσης κλπ. Σκέφτηκα μέσα μου "ναι, προς το πολύ χειρότερο!", αλλά (τότε) δεν το είπα. Σήμερα το λέω και το βροντοφωνάζω. Επειδή μου έχει βγει η Παναγία, η Κάλι κι η Αστάρτη μαζί, από το μεγάλωμα των παιδιών (με όλα τα αναμενόμενα και τα μη αναμενόμενα προβλήματα -οι τακτικοί τα γνωρίζουν) θεωρώ ότι έχω πια το αναφαίρετο δικαίωμα να μην υπολογίζω κα-θό-λου όλες αυτές τις κοινωνικές συμβατικότητες και να τα λέω έξω από τα δόντια: "λατρεύω τα παιδιά μου, αλλά η μητρότητα είναι μια μαλ@κία και μισή, σόρρυ κιόλας ε;". (Τα'χα ξαναπεί εδώ στο Α, Μπα)Πρόκειται ξεκάθαρα για διαγωνισμό ποιά την έχει μακρύτερη! Κι εδώ εντάσσονται κι οι καισαρικές, ο θηλασμός, η διαπαιδαγώγηση, οι δραστηριότητες εκτός σχολείου αύριο-μεθαύριο, κι ένα σωρό άλλα πράγματα...το ποια-την-έχει-μακρύτερη μανουλόμετρο δεν τελειώνει πουθενά! (ας πούμε "σε ποιά σχολή πέρασε το παιδί σου; α, εμένα μπήκε εκεί ο κανακάρης μου!" ή "παντρεύεται η κόρη μου και νιώθω επιτέλους ολοκληρωμένη ως μάνα!")Μην δίνεις σημασία να σκας τώρα, γιατί θα τρελλαθείς μετά. Βάζε τες ΟΛΕΣ στη θέση τους με το να ρωτάς "διαγωνισμό κάνουμε;", με γνήσιο ύφος απορίας. Έτσι ψυχρά, στην καρδιά του ζητήματος. Γιατί αυτό σου λένε: αναμετρήσου μαζί μας. Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω. *Καλά εμένα έφτασε να με ρωτήσει φλερτ ενός μηνός, ενός συγγενή, που τότε την γνώριζα για πρώτη φορά, αν αλλάζει η ζωή του ζευγαριού μετά την απόκτηση παιδιού προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο! Λες κι ήμασταν κολλητάρια ας πούμε, και θα ανέλυα τι κάνω με τον άντρα μου σε μια άγνωστη. Μου ήρθε να της το πω ακριβώς έτσι, αλλά για να μην κακοκαρδίσω τον συγγενή, τότε απάντησα "ανάλογα πώς ήταν πριν είναι και μετά". Σήμερα, πάντως, με τα μυαλά του τώρα μάλλον θα απαντούσα αυτό ακριβώς που σκέφτηκα.
