Η άποψη μου είναι ότι ένα παιδί δεν *οφείλει* να γηροκομήσει τους γονείς του (νομίζω αυτό εννοείς με το "πρέπει"). Το αν θα το κάνει ή όχι εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες, είναι στο τέλος μια προσωπική επιλογή, που την κάνει συνειδητά ή ασυνείδητα για λόγους που το παιδί γνωρίζει, είτε βαθιά μέσα του είτε ξεκάθαρα, και που δεν *οφείλει* να τους εξηγήσει σε κανέναν.Στη δική σου περίπτωση τώρα, έτσι όπως τα λες δε φαίνεται αυτή η κουβέντα να ειναι μια καραμέλα του μπαμπά σου, λες ότι σου το είπε αμέσως μετά το θάνατο της γιαγιάς σου, οπότε θέλω να σου πω το εξής:Η γιαγιά σου ήταν η μητέρα του μπαμπά σου. Ο μπαμπάς σου έχασε τη μαμά του. Σε όποια ηλικία και να χάσεις τον γονιό σου, αν τον αγαπάς, πονάει το ίδιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι αν είσαι μικρός, σίγουρα τον έχεις μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική ανάγκη. Το να ζει όμως είναι κάτι που, αν τον αγαπάς, θες να κρατήσει για όσο ζεις κι εσύ.Νομίζω πως πρέπει να λάβεις υπόψη σου πρώτα ότι ο πατέρας σου το είπε αυτό αμέσως μόλις έχασε τη μητέρα του, όντας συναισθηματικά φορτισμένος και μετά να του καταλογίσεις χειριστική συμπεριφορά και οπισθοδρομική σκέψη. Είναι πολύ πιο πιθανό να ήθελε απλά να σου ζητήσει να μην τον εγκαταλείψεις. Έχε υπόψη επίσης ότι τα παιδιά που φροντίζουν και γηροκομούν τους γονείς τους, έχουν μεγάλη ανάγκη από ένα χτύπημα στην πλάτη και μια αναγνώριση του βάρους που έχει αυτή κατάσταση, που συχνά δεν είναι καν επιλογή. Δεν αποκλείεται ο μπαμπας σου να ήθελε να πει στον εαυτό του ότι μη φεύγοντας από το πλευρό της μητέρας του, της εξασφάλισε ένα αξιοπρεπές τέλος (που ο ίδιος ένιωθε ότι άξιζε η μητέρα του). Ειδικά οι γονείς με άνοια, επειδή δεν μπορούν να εκφραστούν, αφήνουν πίσω τους τα παιδιά τους με πολλές απορίες σχετικά με το αν ήταν "καλά παιδιά". Δεν έχει σημασία αν ο μπαμπάς σου είναι όσο χρονών είναι. Έχασε τη μαμά του και τρόμαξε για τον δικό του θάνατο. Πριν τον κατηγορήσεις, προσπάθησε να τον καταλάβεις και μόνο αν δεν βρεις ελαφρυντικό καταδίκασε τον. Όσο για τα γηρατειά του, όταν έρθει εκείνη η ώρα θα κάνεις αυτό που εκείνη την ώρα είναι το καλύτερο για σένα. Προφανώς το επιθυμητό για όλους είναι το καλύτερο για εμάς να είναι και το καλύτερο για τους γονείς μας, αλλά δε συμβαίνει πάντα το επιθυμητό. Μην προδικάζεις και μη δεσμεύεσαι ποτέ για κάτι αφηρημένο.
