#2 Αρχικά να πω ότι συμφωνώ εκατό τοις εκατό με την απάντηση της Α, μπα. Έπειτα, να ξεκαθαρίσω ότι δεν πιστεύω σε κρίσεις ηλικίας γενικότερα - πόσο μάλλον quarter life crisis (!!). Όλα αυτά περί κρίσης τάδε ή δείνα ηλικίας είναι γεννήματα και θρέμματα του μυαλού που παραπαίει ανάμεσα στις κοινωνικές επιταγές από τη μια πλευρά και την ανεξερεύνητη προσωπική του ευτυχία από την άλλη, επειδή ακόμα δεν έχει καταφέρει να απομυθοποιήσει καμιά απ' τις δυο. Εκείνο που θα συμπλήρωνα στην απάντηση είναι ότι θεωρώ καλύτερο τη δεδομένη στιγμή να μην ψάχνεις την αιτία αυτών των προβλημάτων, εφόσον το κεφάλι σου είναι γεμάτο από σκέψεις, ερωτηματικά, ανησυχίες, όνειρα, προσδοκίες και αδυνατείς να βρεις την άκρη. Αλλά να επικεντρωθείς στη λύση του προβλήματος δοκιμάζοντας διάφορους τρόπους. Πχ. να αρχίσεις να ενεργοποιείσαι σιγά σιγά, αφού δεν μπορείς αλλιώς, όσο αργά και όσο σταδιακά νιώθες εσύ. Ένα βήμα (μία δραστηριότητα δηλαδή, ή μισή, εσύ κρίνεις) ανά μέρα, την πρώτη βδομάδα, φερ' ειπείν. Δύο δραστηριότητες ανά μέρα τις επόμενες τρεις βδομάδες... κ.ο.κ. σταδιακά θα βλέπεις μια αλλαγή στις μέρες σου επί του πρακταίου. Να πιέσεις τον εαυτό σου όμως να το κάνει, να κρατάει σταθερά αυτή τη συμφωνία με τον εαυτό σου, ας γίνει αυτός ο αυστηρός, ο αμείλικτος καθοδηγητής που χρειάζεσαι. Και αν τα καταφέρεις να ανταμείβεις τον εαυτό σου με κάτι έξτρα (ό, τι νομίζεις πως αξίζεις κάθε φορά) - αλλά όχι με αδράνεια ή με πράγματα/δραστηριότητες/σκέψεις που οδηγούν σε αυτή. Λίγο λίγο ξεκίνα, από το ελάχιστο ακόμα, αν βλέπεις ότι δεν μπορείς αλλιώς - αλλά να είσαι σταθερός σε αυτό έστω - και να κλιμακώνεις την προσπάθεια με το ρυθμό που εσύ βλέπεις ότι μπορείς να αποδώσεις. Άλλος τρόπος που προτείνω ενδεικτικά είναι να κάνεις πράγματα που αγαπάς. Είναι δυνατόν να μην απολαμβάνεις τίποτα όλη μέρα εκτός από τον ύπνο και την αδράνεια; Ακόμα κι αν το φώναζες στα μούτρα μου, δε θα το πίστευα καθόλου. Ασχολείσου με αυτά που σε ενδιαφέρουν και σε ιντριγκάρουν και.... ενδιάμεσα, χώσε τις υποχρεώσεις σου. Είναι ένα κόλπο που κάνω εγώ μέσα στη μέρα όταν δεν έχω όρεξη να κουνηθώ από το κρεβάτι (για τον α ή β λόγο) και πιάνει. Οι δουλειές συμβαίνουν πιο γρήγορα και ορεξάτα όταν η αναμονή για αυτό που ακολουθεί είναι μεγάλη ή ενθουσιώδης. Και άλλοι τρόποι υπάρχουν, δοκίμασε ό, τι σου ταιριάζει, τέλος πάντων, μα εκτός απο σκέψεις, κάνε κάτι πρακτικά γι' αυτό. Ωστόσο, ό, τι κι αν κάνεις, να ξέρεις ότι απαιτεί αυτοπειθαρχία. Χωρίς αυτήν δε γίνεται τίποτα και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την κερδίσεις πέρα από την πίεση στον εαυτό σου, την αυτοπεποίθηση και την θετικότητα - και αυτό θα έρθουν αργά-αργά, μετά από συστηματική εξάσκηση. Σχετικά με τους φόβους σου περί ανεκπλήρωτων ονείρων και έλλειψης χρόνου γι' αυτά, είναι αλήθεια. Προσπάθησε όμως να τελειώνεις μ' αυτά, αποδέξου το, έτσι είναι, μη χάνεις άλλον χρόνο. Η ζωή είναι μυστήρια... δεν ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσει, τι όχι, πόσο χρόνο διαθέτεις και αν θα αξίζει αυτό το άγνωστο που ο καθένας ΘΑ ζήσει ή αν θα ήταν καλύτερα να το επέλεγε και να το όριζε ο καθένας. Δεν είσαι βέβαια ο μόνος που σκέφτεται έτσι. Παρόλα αυτά, μια κλισέ μεγάλη αλήθεια είναι KAI αυτή : ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είμαστε απασχολημένοι να κάνουμε σχέδια και όνειρα για το μέλλον. Γιατί να συμβαίνει ερήμην σου; #4 Συνιστώ απάθεια, αποστασιοποιήση, ευγένεια, τυπικότητα. Λέμε και κανένα "Θα προτιμούσα να μη συνεχιστεί αυτή η κουβέντα. Δεν αισθάνομαι πολύ άνετα.". Και φυσικά το κάνουμε πράξη. Δηλαδή ό, τι κι αν λέει η άλλη/ο άλλος επί του θέματος που έχουμε αρνηθεί, εμείς δεν τη συνεχίζουμε, δεν απαντάμε, δε συμμετέχουμε, παριστάνουμε ότι δεν ακούμε. Δεν είναι και τρομερό. Τα νεύρα σου καλά θα κάνεις να τα ελέγξεις. Συμβουλεύω ψύχραιμη και έξυπνη αντιμετώπιση.#6 Δεν πιστεύω στην αληθινή φιλία ανάμεσα σε πρώην ζευγάρια. Θεωρώ κουτό ότι δύο άνθρωποι που έχουν ζυμωθεί ως ζευγάρι και ερωτικοί σύντροφοι, ως δια μαγείας αντιμετωπίζουν τον άλλον σαν buddy/bro/κολλητάρι ή έστω ως έναν καλό φίλο με ειλικρινή φιλικά αισθήματα απαλλαγμένα από ερωτικά, σεξουαλικά ή συντροφικά ψήγματα. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, και όντως συμβαίνει σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις, μόνο ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που υπήρξαν ζευγάρι κάποτε αλλά έκτοτε έχουν παρέλθει πολλά χρόνια (τουλάχιστον δέκα) και μεγάλη απόσταση (όχι μόνο πρακτική ή γεωγραφική αλλά κυρίως ουσιαστική) μεταξύ τους. Όταν έχουν δηλαδή εξελιχθεί ουσιαστικά σε ατομικό επίπεδο, ξέχωρα ο ένας από τον άλλον. Στην τελευταία περίπτωση, είναι πιθανόν. Σε όλες τις άλλες, ας καγχάσω!
