#1 Αυτές οι καταστάσεις είναι τόσο απαίσιες! Το χειρότερο είναι ότι επειδή είσαι λίγο νορμάλ, αλλά είσαι η μόνη, καταλήγεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου. Λες, "αν το βλέπουν όλοι έτσι, μήπως φταίω εγώ, που μίλησα για τα προσωπικά μου; που άφησα να εννοηθεί ότι έκανα σεξ; που...που..." κάτι μέσα σου σε κάνει να αισθάνεσαι σαν ηλίθιος, και χαλάει η εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, διότι σου φέρθηκαν απαράδεκτα χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο (βασικά είχαν λόγο, λέγεται παιχνίδια εξουσίας ανάμεσα σε θηλυκά δίποδα που νομίζουν μονίμως ότι εκτός και αν στη βγούν από πάνω θα πας να πιείς νερό από το νερόλακκό τους, κάτι τέτοιες φάσεις σε κάνουν να προτιμούσες να είχες γεννηθεί πίθηκος, γιατί τουλάχιστον οι πίθηκοι δεν μιλάνε). Για αυτό και, ενώ φαινομενικά δεν έγινε και κάτι το σοβαρό-γιατί να σε νοιάζει τί σκέφτονται τρεις τέσσερις συνάδελφοι στη δουλειά- καταλήγει να σε επηρρεάζει τόσο. Η απάντηση της Λένας μου φαίνεται πολύ σωστή, και θα προσέθετα να δοκιμάσεις να κάνεις παρέα με άλλους συναδέλφους, σε περίπτωση που τυχαίνουν πιό ανθρώπινης υπόστασης, ώστε να μην είσαι αναγκασμένη να βρίσκεσαι σε ένα εργασιακό περιβάλλον στο οποίο δεν μπορείς να πεις μια κουβέντα. Α, και να θέσεις τα όριά σου, σε περίπτωση που είσαι αναγκασμένη να συνυπάρχεις με τις καρακάξες, με όσο δυνατόν μεγαλύτερη ψυχρότητα και ευγένεια.#2 Οι σκέψεις δεν είναι το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι ότι αισθάνεσαι μονίμως στεναχωρημένη και ανεπαρκής απέναντι στη ζωή σου, τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω από όσα γράφεις. Κοίτα. Ενώ είναι ανθρώπινο, και θετικό, να θέλεις να προσφέρεις, να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και να δημιουργήσεις, αν ταυτόχρονα πιστεύεις πως όταν αποτυγχάνεις να το κάνεις είσαι ανάξια ή/και αγνώμων, κακιά, κλπ, αιωνίως θα δηλητηριάζεσαι. Αυτό γιατί είναι μέσα στη ζωή κάποιες φορές να αποτυγχάνεις, κάποιες να πετυχαίνεις, και ποτέ, σχεδόν ποτέ τα πράγματα να μην γίνονται όπως τα είχες φανταστεί. Όταν πέρναγα την αντίστοιχη φάση, αυτό που με βοήθησε ήταν από το απλώς να ζω, να ξεκινήσω πάλι να παι-ζω, γιατί από τη στιγμή που έβλεπα τους στόχους και τα πρότζεκτ μου σαν παιχνίδι, χωρίς το άγχος του αποτελέσματος, ξεκίνησα ξαφνικά να τα απολαμβάνω, και ω του θαύματος, να τα κάνω και καλύτερα. Βέβαια, αυτό δεν μου έλυσε το θέμα της αποτυχίας, πολλές φορές τα πράγματα εξακολουθούν να μην συμβαίνουν όπως θα ήθελα, όμως έχει φύγει η ενοχή που είχα επάνω σε αυτό, και ευτυχώς ο κόσμος έχει πάψει (μέσα στο μυαλό μου) να περιμένει να τον σώσω....
