Αναφορικά με το πρώτο σκέλος σου απλά να πούμε ότι η πλειοψηφία κυβερνά δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία καταπιέζει:έχουμε σύνταγμα, κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα, δικαστήρια ημεδαπά και διεθνή. Μπορούμε -και σε κάθε περίπτωση οφείλουμε- να προστατέψουμε τον κάθε μειοψηφούντα από τυχόν τυραννικές διαθέσεις της πλειοψηφίας.Αυτό πρέπει να είναι σαφές γιατί το να σε πούνε ΧΑίτη σήμερα είναι πιο εύκολο από το να βρεις δουλειά. Αλλά αυτό δεν μπορεί να φτάνει στο σημείο να αναιρεί τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος: majority rules.Αναφορικά με το δεύτερο σκέλος σου θα προσπαθήσω να είμαι λακωνικός (αντίθετα με τις συνήθειές μου).Ο δικαιωματισμός, ως ιστορική συνέχεια του κομμουνισμού μετά την de facto αυτοδιάλυση του τελευταίου, κατακερματίζει την κοινωνία σε οιονεί αντιμαχόμενες ομάδες.Gay rights, women's rights, immigrants' rights, animal rights, ageism, sexism, racism, specieism (ή κάπως έτσι).Έχει αφήσει έξω ένα κυρίαρχο δικαίωμα: την ανάγκη ύπαρξης ΜΙΑΣ συνεκτικής και περιεκτικής κοινωνίας. Όχι ενός κατακερματισμένου συνόλου αντιμαχόμενων στρατοπέδων που συνεκτικός ιστός είναι η απλά η ανοχή (ανεκτικότητα) τους ενός για τον άλλον.Εδώ κολλάει ο μαρξισμός, ή πιο σωστά μια τοξική μετεξέλιξή του, που αντιμάχεται ο Πήτερσον. Ο μαρξισμός έχει απόλυτες αλήθειες και ως εκ τούτου γεννά αντιπάλους.Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ο δικαιωματισμός έχει σπάσει την κοινωνία σε τόσες ομαδούλες που ο καθένας θεωρεί ότι μπορεί να μπει κάτω από μια ταμπέλα και είναι ΟΚ κι αυτός όταν πάρει τα δικαιώματα που του αναλογούν. Χάνεται το γεγονός ότι η κοινωνία αποσυντίθεται από αντίρροπες δυνάμεις.Οι κοινωνίες λειτουργούν με αρχές, με στόχους, με οράματα, με πίστη σε κοινές αξίες. Όχι με επί μέρους καροτάκια για τον καθένα. Αυτό δεν είναι κοινωνία αλλά άθροισμα μονάδων.