@ Liberty: ΟΚ με παρεξήγησες, έρπη αποκάλεσα (χαριτολογώντας) τις γατότριχες και επ' ουδενί τις ίδιες τις γάτες! Φυσικά μακάρι να μην έφευγαν ποτέ από το πλευρών αυτών που τις αγαπούν (όπως και όλα τα ζωάκια εξάλλου)! Ειδικά για το γατί της μαμάς μου που έλεγα δε θέλω ούτε να το σκέπτομαι, με τα κουταλάκια θα τη μαζεύουμε (τη μαμά).Και σου μιλάω για το ένα από τα πιο όμορφα, αφράτα, καλόβολα γατιά που έχουν πατήσει το πατούσι τους στη γη. Αλλά καλή μου, οι τρίχες τρίχες. Στο πάτωμα δε θα τις δεις ποτέ - η μάνα είναι μουτζαχεντίν τους σφουγγαρίσματος. Θα τις δεις όμως στα έπιπλα, στα παπούτσια, στα ρούχα. Στο ρημάδι το παλτό που κρεμάω σε μια καρέκλα και θα το αγγίξει απλώς λίγο με την ουρίτσα του! Ε δεν τις μπορώ, τι να κάνω...Κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρουσες και πλήρεις συμβουλές για την φροντίδα της γάτας. Αυτό για τη θερμοφόρα το λέει κι εκείνη - είναι η παρέα στον απογευματινό υπνάκο της στον καναπέ.Παρ΄όλο όμως που εγώ ήμουν αυτή που τον έβαλε σπίτι (αλανιάρης, στο χωριό, ξεχώρισε ανάμεσα στις άλλες αδέσποτες με το πόσο όμορφος και φιλικός ήταν εξ αρχής), παρ'όλο που εντός της οικογενείας αποκαλείται πλέον "το παιδί", και που αποχαιρετώντας τη μητέρα μου στο τηλέφωνο η τελευταία μου φράση είναι πάντα "φιλιά στον χνούδη"... σπίτι μου δε μπαίνει! Εγώ κι η τρίχα είμαστε σαν τη νύχτα με τη μέρα, δε μπορούμε να συνπυπάρξουμε. :Ρ