Στο Λυκαιο ορος εχουμε κανονική ταφή νεκρού σε συνεςταλμένη στάση και τιποτα δεν προδικάζει περί ανθρωποθυσίας. Εγινε μια προσπάθεια κυρίως για δημοσιότητα του θέματος να συνδεθεί με τις μυθολογικές αφηγήσεις του άχρονος και άτοπου περί Λυκαονα και άνθρωποθυσιών βρεφών και κανιβαλισμού. Για την ιστορια του θέματος η ταφή ανήκει στην ύστερη Μυκηναικη εποχη τον 11 αιώνα και αφορά νεαρό άντρα η έφηβο. Σε Ιερά και Βωμούς δεν γίνονταν ταφές, πόσω μάλλον υποτιθέμενων “θυμάτων”, που σε όλων των ειδών τα θυσιαστικά έθη, όπου γης, θεωρούνται αναλώματα. Ταφή μέσα σε Ιερό ή Βωμό θα μπορούσε να γίνει μόνον για ήδη αφηρωϊσμένο ή αποθεωθέντα (εξαρτάται από την ύπαρξη ή όχι κτερισμού) νεκρό.