#3 Είχα σχέση για ενάμιση χρόνο με άτομο, που έπασχε από διαταραχή συγκέντρωσης - προσοχής και υπερκινητικότητα. Έχω να πω, απορώ, πως άντεξα και δεν τρελάθηκα κι εγώ. Μάλλον επειδή ήμουν δεσποινίς ετών 39 και με έκανε να πιστέψω πως ήταν αυτός, που θα έκανα οικογένεια κτλ. Εδώ κολλάει και η ερώτηση 5....πως δηλαδή ενώ προερχόμουν από ένα περιβάλλον που δεν με πίεσε ποτέ για γάμο και τέτοια, το άγχος μου χτυπούσε κόκκινο, πανικός, κατάθλιψη κλπ. Ώσπου βρήκα ή με βρήκε το παιδί με το ΔΕΠΥ, που λες και εσύ.Μου το είχε πει, αλλά εγώ το υποβάθμισα, επειδή δεν γνώριζα και πολλά. Επίσης έπεσα στην παγίδα, που πέφτουν, όλοι όσοι δεν ξέρουν, ότι οι ψυχικές ή άλλες διαταραχές δεν φαίνονται απαραίτητα δια γυμνού οφθαλμού. Ήταν πολύ πετυχημένος στη δουλειά του και φαινόταν πολύ καλό παιδί κοινωνικά, με την έννοια, ότι ήταν πολύ ήσυχος, προς τους έξω. Μετά κατάλαβα γιατί.Όπου πηγαίναμε, στα 20 λεπτά ήθελε να φύγει. Κουβέντα σε καφέ έξω, δε γινότανε να κάνουμε, γιατί έπαιζε με ότι υπήρχε γύρω. Κεράκια, τασάκια, κουταλάκια. Ένας σερβιτόρος μια φορά, του έκανε παρατήρηση. Είχε διαλύσει το τραπέζι, 42 χρονών άντρας ολόκληρος......Καταλαβαίνεις πόσο με εξόργιζε αυτό και πόσο πρόβλημα μου δημιουργούσε. Άλλο που έκανε, έφευγε διαρκώς σε ταξίδια, αλλά νευρωτικά. Όπως για παράδειγμα, χαιρετιόμασταν το πρωί, να πάμε στις δουλειές μας και το βράδυ που τον έπαιρνα για να συναντηθούμε, ήταν ας πούμε στη Μυτιλήνη.... Δεν είχε στασό που λέμε. Είχε 4 μεταφορικά μέσα, μέχρι και σκάφος για φεύγει ανά πάσα στιγμή. Δε με πρόσεχε ποτέ, όταν του έλεγα κάτι δεν αντιλαμβανόταν όρια, μία με ήθελε, μία με ξεήθελε...Μου δημιουργούσε τέτοια αναστάτωση και υπερένταση, που το είχα ρίξει στο φαγητό, τσακωνόμαστε συνέχεια και μετά τα βρίσκαμε ας πούμε, μέχρι να γίνει πάλι κάτι.Εγώ τον συμπονούσα, γιατί έβλεπα και το οικογενειακό του περιβάλλον, που ήταν νοσηρό, έβλεπα ότι προσπαθεί πολύ στη δουλειά του, έκανε πολύ δύσκολη δουλειά, με πολλές ευθύνες και πολλά άτομα να συντονίζει, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και προσπάθησα να τον βοηθήσω, διαβάζοντας άρθρα, κάνοντας υπομονή. Γενικά είχα διαβάσει ότι είναι γραμμένο στο ιντερνετ για αυτή τη διαταραχή. Το αποτέλεσμα είναι ότι χωρίσαμε οριστικά κάποια στιγμή, γιατί είχε γίνει σίριαλ η κατάσταση, ανά εβδομάδα χανόταν και ξαναερχόταν, εμένα όμως μου πήρε πολύ καιρό να συνέλθω, από αυτή τη νοσηρή κατάσταση. Πάνω από ένα χρόνο. Επίσης, έκανε και παρανοϊκά επεισόδια, σχετικά με υπονόμευση στη δουλειά, σχετικά με τις δικές μου προθέσεις, όποιος δεν του έκανε τη χάρη, τον ζήλευε......μιλάμε για πρόβλημα.Δεν ξέρω, πως ακριβώς είναι η δική σου περίπτωση, δε λέω ότι είναι σαν τη δική μου. Ξέρω μόνο, πως είναι πολύ δύσκολη η ζωή με ένα τέτοιο άτομο, αν δεν κάνει κάτι πολύ δραστικό. Εσύ θα δεις, αν η κατάσταση είναι ανεκτή και αν μπορείς να μείνεις. Πάντως μην εξιδανικεύεις και μην δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα. Πάνω από όλα είναι η υγεία μας.
