@2Παυλίνα, υποθέτω πως το *πρόβλημα* έγκειται στο ότι μαλλον δεν γνωρίζεις πώς λειτουργεί ο ιδιωτικός τομέας και το ελεύθερο επάγγελμα. Σε κάθε περίπτωση, ίσως να μπορώ να βοηθήσω, μιας και είμαι όπως η φίλη σου, μια ακατάδεχτη που κλειδώνει, όταν οι επισκέπτες δεν χτυπάνε κουδούνι αλλά χρησιμοποιούν το κλειδί που τους έδωσα για να ποτίζουν τα λουλούδια μου όταν λείπω :PΣυχνά ένας άνθρωπος που μιλάει, ακόμα κι αν αναρωτιέται δυνατά, δεν περιμένει μια απάντηση, είτε είναι επιβεβαίωση είτε αντίλογος. Το καλύτερο είναι σ'αυτές τις περιπτώσεις, να μην απαντάς καθόλου, ώστε αν ο άλλος κατά βάθος θέλει τη γνώμη σου, να τον σκάσεις και να σε ρωτήσει. Αν όμως δεν τη χρειάζεται, δεν θα σε ρωτήσει. Θα δεις πως είναι ανακουφιστικό και για σένα να ξέρεις πότε χρειάζεται να σκεφτείς μια λύση για τον άλλον, γιατί είναι πολύ μεγάλη ευθύνη να προτείνεις λύσεις σε προβλήματα που δεν είναι δικά σου. Η φίλη σου δε ήθελε συμβουλή, δεν τη ζήτησε άλλωστε, ήθελε να γκρινιάξει και να την ακούσετε μόνο γιατί είχε πλάνο/λύση. Η φωνή της λογικής της δε μιλάει μόνο σ'εσάς, μιλάει και σ'εκείνη και της έχει εμπιστοσύνη και η φίλη σου, όπως κι εσείς. Σας περιέγραψε αναλυτικά τη σκέψη της και τολμώ να είμαι βέβαιη ότι δε ρώτησε πώς σας φαίνεται, γιατί απλώς σας γνωστοποίησε αυτό που είχε αποφασίσει. Εσύ, ξαναλέω, από καλή πρόθεση, την παρότρυνες να κάνει το αντίθετο για να μην πιέζεται, όμως εκείνη ήξερε πολύ καλά το ψυχικό κόστος της απόφασης της και ήξερε ότι μπορεί να το υποστεί. Η δική σου πρόταση είχε ένα τίμημα που δεν άντεχε, το να έχει κακό προηγούμενο με πρώην εργοδότη.* Ο λόγος που δεν συζητάει πια τα επαγγελματικά είναι ότι έχετε εντελώς διαφορετική οπτική σχετικά μ'αυτά. Όχι επειδή θύμωσε, ούτε επειδή διαφωνείτε και σε απαξιώνει αλλά επειδή αναγνωρίζει το δικαίωμα του καθενός να κινείται όπως ο ίδιος βολεύεται. Να σου πω επίσης πως πιστεύω ότι η φίλη σου αναγνωρίζει πάντα και τις συνέπειες των τυχόν λάθος επιλογών της και δεν τις καταλογίζει σε θεούς και δαίμονες, αλλά αποδέχεται τη δική κακή κρίση. Δε θέλει να μπλέκει άλλους σε μπελάδες δικούς της, συνειδητά ή μη.Πολύ σωστά απαντάει η Α,μπα, εφόσον κατανόησες τι βραχυκύκλωσε να της το πεις, να της εξηγήσεις ότι νόμισες πως θα βοηθήσεις και ότι καταλαβαίνεις πως μπερδεύτηκαν τα πράγματα. Και αν θες να τη βοηθάς, να την ακούς. Μην υποτιμάς καθόλου την αξία του υπομονετικού ακροατή, απαιτεί μεγάλη αγάπη προς αυτόν που γκρινιάζει. Ένας φίλος που ακούει είναι το ίδιο πολύτιμος με εκείνον που είναι η φωνή της λογικής. Μην αποκλείεις όμως το ενδεχόμενο να ζητήσει τη βοήθεια σου στο μέλλον. Όταν χρειαστεί μια διαφορετική ματιά, σ'εσένα θα απευθυνθεί.*Η απόφαση της φίλης σου είναι μακροπρόθεσμα πιο ωφέλιμη. Είναι κανόνας ότι στον ιδιωτικό τομέα, αποφεύγουμε όσο γίνεται και μπορούμε (συχνά με πολύ μεγάλο κόστος) τη ρήξη με τον εργοδότη. Ειδικά σε μικρή κοινωνία, κλάφ'τα Χαράλαμπε, στιγματίζεσαι την επόμενη μέρα. Αν κάνεις δε δική σου επιχείρηση σ'αυτή τη μικρή κοινωνία, ρισκάρεις να δουλεύεις μόνο με τους συγγενείς σου.
