Σωστά τα λες Open S. Από την άλλη, είμαστε άνθρωποι και σαν άνθρωποι υιοθετούμε ρόλους σε διάφορες περιόδους της ζωής μας (σπουδαστής, εργαζόμενος, εραστής, σύζυγος, κλπ). Για μένα, ο ρόλος που σε 'απορροφά' περισσότερο, είναι αυτός της μητέρας. Τόσο που όταν το παιδί έχει γίνει ενήλικας και φεύγει από το σπίτι, να ξεχνάς ότι είσαι (ή ήσουν παλιότερα) και κάτι παραπάνω από μητέρα (ακόμα και στα 60 του πατέρα μου, η γιαγιά μου του έλεγε να βάλει κάτι ζεστό πριν βγει στο κρύο, το χειμώνα)Στα παραπάνω πρόσθεσε και την μοναξιά αυτής της γυναίκας (μητέρα του #6) και πόσο της στοίχισε ψυχολογικά η αρρώστια του άντρας της (που κράτησε για 4χρόνια) και ο θάνατός του.Θέλει και τη βοήθεια των παιδιών για να καταλάβουν οι γονείς τις αλλαγές. Και θέλουν και τη βοήθειά μας να δυναμώσουν σε τέτοιες περιπτώσεις, γιατί μπορεί να μη το ζητάνε ή ακόμα και να μη το καταλαβαίνουν οι ίδιοι.