Suzy το ξέρω ότι δεν απευθύνεσαι σε μένα λέγοντάς το αλλά επειδή γραφιάς είμαι σου λέω κάτι διαφορετικό. Κι εγώ έτσι νόμιζα όσο ήμουν μικρότερη.Μετά από πολύ μεγάλη ενδοσκόπηση και όύσα μεγαλωμένη με αναφορές τύπου Σούμπερτ ή Τσαρούχη και Μπρεχτ (δηλαδή φουλ της κουλτούρας απ'τα 3) θεωρώ ότι πιο πηγαίο κι ακέραιο λογοτεχνικό (καλλιτεχνικό γενικότερα) αποτέλεσμα έχει κάποιος όταν ξεκινά να δημιουργεί χωρίς πρότερη γνώση παρά κατόπιν. Η απόκτηση της γνώσης πρέπει να έρχεται κατά την διάρκεια (κι είναι πορεία ζωής που δεν σταματά πουθενά) και όχι προηγουμένως. Αυτό το "έλα να μάθουμε τα παγκόσμια ορόσημα πριν διανοηθείς να βάλεις τα δάχτυλα στις δαχτυλομπογιές" είναι καθηλωτικό για όποιον το'χει μέσα του. Του διαστρέφει την έμπνευση και του υποδεικνύει πεπατημένες. Τον κάνει ελαφρώς σαν το παιδί-φύτουκλα που γράφει τις καλές εκθέσεις στο σχολείο: ακολουθεί συνταγολόγιο "πώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα". Η τέχνη όμως σπάει τα στεγανά. (Βέβαια για να σπάσεις τα στεγανά πρέπει πρώτα να αντιληφθείς ποιά είναι αυτά. Γι'αυτό λέω εκ παραλλήλου μάθηση και δημιουργία.)