Νομίζω η Λένα δεν κορόϊδεψε το mindfulness (άλλωστε αυτό είπε: ότι υπάρχει από αρχαιοτάτων κι επομένως αποτελεί βαθιά ανθρώπινη ανάγκη το υπαρξιακό ψάξιμο) αλλά το ότι αφήνει εκτεθειμένους αφελείς ανθρώπους (δικαιολογημένα λόγω νεότητας ή λόγω απειρίας γενικότερα οπότε ας πρόσεχε) σε αρπακτικά τύπου Paltrow. Συμφωνώ πάντως απολύτως με την εκτίμησή σου ότι αν αρχίσουμε να κλαίμε "μου έφαγες τα καλύτερά μου χρόνια" η πορεία είναι μόνον καθοδική. Βέβαια η giorgia πιο πάνω το εξήγησε άριστα γιατί είναι τόσο ελκυστικό να το κάνουμε. Αλλά τελικά ο χρόνος δεν εξαργυρώνεται σε μετρήσιμα αποτελέσματα (προαγωγή/γάμος/κοινωνική ανέλιξη) αλλά και σε μη μετρήσιμα που είναι και πιο ουσιαστικά (αυτογνωσία/αυτοπραγμάτωση/υπαρξιακές απαντήσεις).