Οι γυναίκες διαθέτουν μεγάλη προϊστορία στους απαιτητικούς τομείς της φροντίδας και ειδικώς αμισθί (του περιβάλλοντος τέκνα, άρρωστοι, γέροντες) και πέραν των βιολογικών inclinations oι γυναίκες και οι άνδρες, από τα παιδικάτα τους, παίρνουν τα ανάλογα μηνύματα, που τους σπρώχνουν προς κάποιες κατευθύνσεις κι αυτό γίνεται τόσο σε συνειδητό όσο και ασυνείδητο επίπεδο.Οι επονομαζόμενες pink collared δουλειές (οι γυναικοκρατούμενες δηλαδή), κατά βάση αμείβονται λιγότερο από τις ανδρικές και υπάρχει και θέμα στίγματος για ορισμένους άνδρες που επιλέγουν να τα ακολουθήσουν (αμφισβήτηση αρρενωπότητας, σεξουαλικότητας ή μη εμπιστοσύνη από τους άλλους λόγω π.χ. παιδεραστικών φαινομένων), όμως -ενδεχομένως- διαθέτουν κάποια άλλα θετικά, που θα δείτε παρακάτω.Αναρωτιέμαι αν υπάρχει αξιοσημείωτος «βιολογικός παράγων» π.χ. να ξεσκατίζει και να φροντίζει τον παππού σου γυναίκα κι όχι άνδρας. Για μένα όχι απαραίτητα. Ο παππούς σου ή και εσείς θα προτιμούσατε γυναίκα ή άνδρα caregiver και για ποιους λόγους ακριβώς; Θα προτιμούσατε τα νήπιά σας να τα φροντίζει γυναίκα ή άνδρας sitter/ παιδαγωγός (με τα ίδια προσόντα και ικανότητες) και γιατί;Ένα ενδιαφέρον αρθράκι εδώ:Why Men Don’t Want the Jobs Done Mostly by Women(...)Of the fastest-growing jobs, many are various types of health aides, which are about 90 percent female. When men take these so-called pink-collar jobs, they have more job security and wage growth than in blue-collar work, according to recent research. But they are paid less and feel stigmatized.(...)Women have always entered male-dominated fields — usually well-paid, professional ones — more than men enter female-dominated ones. There are now many female lawyers, but male nurses are still rare. One reason is that jobs done by women, especially caregiving jobs, have always had lower pay and lower status. Yet when men, especially white men, enter female-dominated fields, they are paid more and promoted faster than women, a phenomenon known as the glass escalator.Much of men’s resistance to pink-collar jobs is tied up in the culture of masculinity, say people who study the issue. Women are assumed to be empathetic and caring; men are supposed to be strong, tough and able to support a family.“Traditional masculinity is standing in the way of working-class men’s employment, and I think it’s a problem,” (...)“It’s not a skill mismatch, but an identity mismatch,” he said. “It’s not that they couldn’t become a health worker, it’s that people have backward views of what their identity is.”https://www.nytimes.com/2017/01/04/upshot/why-men-dont-want-the-jobs-done-mostly-by-women.htmlΟι ικανότητες, ταλέντα κ.λπ είναι ένα πράγμα, η βιολογία ένα άλλο πράγμα, οι ευκαιρίες που (δεν) σου δίδονται λόγω socio economics και στερεοτύπων έμφυλων ή (στερεοτύπων) διάφορων άλλων διαθεματικών ταυτοτήτων είναι επιπρόσθετοι παράγοντες. Με το να μην σου δίδονται ευκαιρίες, μένεις πίσω και δυσκολεύεσαι να catch up. Είναι, σάμπως, το glass ceiling (https://en.wikipedia.org/wiki/Glass_ceiling#/media/File:Average_earnings_of_workers_by_education_and_sex_-_2006.png)μόνο βιολογικώς, ορμώμενο; Δεν νομίζω. Στην καλύτερη περίπτωση όλα αυτά τα θέματα είναι άκρως πολυπαραγοντικά, γι΄αυτό ας μην τα σπρώχνουμε, μόνο, προς μία κατεύθυνση. Αντιστροφή της καταπίεσης; Όχι φυσικά. Αλλά όποιος θεωρεί …άκρως «φυσικό» το στάτους κβο και τέλος, έχω την αίσθηση ότι είναι αυτός που: 1. Είτε βρίσκεται σε θέση βολική εντός του (και δεν ενδιαφέρεται και πολύ για τους υπόλοιπους ή πολύ απλά δεν τους βλέπει καν) είτε 2. Δεν βρίσκεται σε θέση (τόσο) βολική, αλλά αυτούς τους μηχανισμούς έχει μάθει, αυτούς αναπαράγει, αυτούς υπερασπίζεται και η ίδια του η ιδιοσυγκρασία θα είχε πρόβλημα να αμφισβητήσει το παιχνίδι στο οποίο βρίσκεται «μπλεγμένος».