Ζω σε μια από τις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης. Για να πάω στη δουλειά μου το πρωί περπατάω 5 οικοδομικά τετράγωνα. Μέχρι να φτάσω εκεί λέω και ακούω περίπου 10 καλημέρες. Δεν προέκυψαν ξαφνικά. Της είπα πρώτη εγώ. Κι ας με κοιτούσαν στην αρχή περίεργα. Καλημέρα στο σούπερ μάρκετ στη γωνία, καλημέρα στο φούρνο, καλημέρα στο φαρμακείο, καλημέρα στη μοδίστρα, καλημέρα στο συνεργείο αυτοκινήτων. Πάω με καλύτερη διάθεση σίγουρα και είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί, να πω 10 καλημέρες με χαμόγελο, ακόμα κι όταν μου συμβαίνουν πολύ άσχημα πράγματα. Κι αν τυχόν κάποιος με περνάει για ηλίθια, εγώ ξέρω πως δεν είμαι.
