Έτσι είναι κ για μένα, πλέον διαβεβαιώνω τις φίλες μου 40ρες με υπογονιμότητα πως είναι καλύτερα χωρίς παιδιά απλά δεν το ξέρουν ακόμα! Ανώφελο βέβαια, υπήρχε δύναμη στον κόσμο να πείσει εμένα πως δεν πρέπει να συνεχίσω τον αγώνα για κάνω παιδί στα 39 μου; Ούτε ατομική βόμβα. Κάποιος ρωτάει το γιατί. Είναι ένστινκτο! Είσαι βέβαιος πως το θέλεις, δεν αμφιβάλλεις καθόλου. Προσωπικά ήθελα παιδί, να γίνω μάνα, όχι σε συνάρτηση με έναν άντρα. Όχι για να κάνω το παιδί του, όχι για να ολοκληρώσω τη σχέση μας. Η ανάγκη μου ήταν το παιδί. Και το έκανα και έφαγα το πακέτο στο κεφάλι αλλά συνεχίζω να είμαι ευγνώμων γιατί τη λατρεύω και είναι αλήθεια πως ονειρεύομαι σκηνές από όταν θα μεγαλώσει κ θα μου λέει μανούλα πόσο σ αγαπώ κ πόσο καλά έπραξες με κείνο και το άλλο...αλλά αν σκεφτώ πως μπορεί να γυρίσει σαν ύαιανα να με κατακρίνει επειδή δεν καταλαβαίνει τις καταστάσεις που έζησα ή ακόμα χειρότερα γιατί επηρρεάστηκε απτον έναν ή τον άλλον....ναι ποναει πολύ κ μόνο η σκέψη. Να μη μ αξιώσει ξέρεις ποιος να το ζήσω, μόνο αυτό λέω.