Μία μόνο μικρή διόρθωση: Δεν είναι ακριβές πως στη Μήδεια, ο Παζολίνι δε χρησιμοποίησε τραγούδια και συνθέσεις έθνικ χαρακτήρα. Το θυμάμαι γιατί συνδέεται με μια άλλη συγκλονιστική, σχεδόν μεταφυσική εμπειρία που είχα. Είχα δει τη Μήδεια πριν άπειρα χρόνια, όταν ήμουν φοιτητής, την πρώτη φορά που παίχτηκε στην Ελλάδα, νομίζω στο Ιταλικό Ινστιτούτο. Σε μια απίστευτη σκηνή ο πατέρας της Μήδειας την κυνηγά καθώς φεύγει μαζί με το άρμα του Ιάσονα. Ξαφνικά σταματά γεμάτος φρίκη. Κατεβαίνει κάτω, και τότε ο πανίσχυρος βασιλιάς μετατρέπεται σε ρημαγμένο γέρο: Αρχίζει σιγά σιγά να μαζεύει τα κομμάτια του γυιού του. Η Μήδεια κατέσφαξε τον αδελφό της και σκόρπισε τα κομμάτια του στο δρόμο, ξέροντας πως ήταν ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει από τη μήνι του πατέρα της.Στη σκηνή αυτή ακουγόταν μια μουσική που ποτέ δεν είχα ξανακούσει. Μου φαινόταν απίστευτη, εξωγήινη, και τόσο μακρυά από τα μέχρι τότε ακούσματα, που θυμάμαι να αναρωτιέμαι με θαυμασμό ποιος συνθέτης θα μπορούσε να την έχει εμπνευστεί.Και το μεταφυσικό που έγραψα: Μόλις είχα αγοράσει από τη λέσχη του δίσκου ένα LP από τη σειρά της Unesco με μουσικές του κόσμου. Ήταν Ινδικό άσμα Dhrupad. Το δίσκο τον αγόρασα αφού διάβασα μια διθυραμβική κριτική του Λεωτσάκου, που τη θυμάμαι με λεπτομέρειες. Ο Λεωτσάκος έγραφε πως είχε ακούσει ζωντανά αυτοσχεδιασμό Dhrupad από τους ίδιους μουσικούς του δίσκου και πως ήταν η δυνατότερη μουσική εμπειρία που είχε ποτέ. Τη σύγκρινε μάλιστα με την εμπειρία που θα είχε αν άκουγε τον μεγάλο Κάντορα να αυτοσχεδιάζει στο εκκλησιαστικό όργανο - ακόμα θυμάμαι τις λέξεις που χρησιμοποιούσε.Γύρισα στο σπίτι μου στη Νίκαια, συνεπαρμένος από την ταινία. Αν και ήταν αργά δε μπορούσα να μην ακούσω αυτό που είχε εντυπωσιάσει τόσο το Λεωτσάκο. Φανταστείτετην κατάπληξη, τη συγκίνηση, την ανατριχίλα που αισθάνθηκα όταν άκουσα ακριβώς την ίδια μουσική με αυτή που συνόδευε αυτήν τη τραγική σκηνή στη Μήδεια.
