Είμαι ο πατέρας... Πραγματικά, η ανταπόκριση του κόσμου, δείχνει ότι η κοινωνία, παρόλο που παρουσιάζει παθογένειες σε πολλά επίπεδα, εντούτοις δείχνει και αλληλεγγύη, σε μεγάλο βαθμό. Νιώθω, ότι μεγαλώνει η οικογένειά μου. Εκτός από τις δύο κόρες μου, θαρρώ ότι αποκτώ σιγά σιγά, κι άλλα παιδιά. Εκείνα που μου έστειλαν μηνύματα και φαίνεται να ανακουφίζονται, βλέποντας ότι κάπου στο βάθος του τούνελ, υπάρχει φως. Γιατί δεν είμαι ο μοναδικός γονιός διεμφυλικού ατόμου. Και το πρόβλημα της διάκρισης βεβαίως, δεν το αντιμετωπίζουν μόνο διεμφυλικά άτομα, αλλά και πλείστες περιπτώσεις, που η πρώτη ύλη που φέρουν εντός τους, ξεφεύγει από την "κανονικότητα"... Μη νομίζετε, ότι σαν γονείς συμβιβαστήκαμε αμέσως με την ιδέα. Απλώς, χρειαζόμασταν κι εμείς ένα διάστημα προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα. Το οποίο βεβαίως, δεν ήταν μεγάλο. Γιατί αυτό που προείχε, ήταν να νιώσει το παιδί μας, ότι έχει την αποδοχή της οικογένειάς του. Και η αποδοχή αυτή, λύτρωσε κι εμάς και το παιδί μας. Γιατί ήξερε ότι είμαστε μαζί του και όχι απέναντί του. Αλήθεια, έχει σκεφτεί κανένας γονιός παιδιού με "διαφορετικές" προτιμήσεις ή φυσικές επιλογές, ότι η άρνησή του απέναντι σε ό,τι πιο πολύτιμο έχει, μπορεί να οδηγήσει το παιδί του ακόμη και στην αυτοκτονία ; Κλείνοντας, να πω ότι ακόμη και την αντίδραση στην ιδέα της ταυτότητας φύλου, την καταλαβαίνω. Γιατί η δύναμη της συνήθειας, είναι μεγάλο πράγμα. Το ίδιο και η άγνοια, που είναι βασική τροχοπέδη. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω, είναι η στείρα άρνηση να μάθει κάποιος, τι είναι αυτό το οποίο αφορίζει. Και ακόμη χειρότερα, το μίσος με το οποίο αντιμετωπίζει κάποιο άτομο, που ΔΕΝ πειράζει απολύτως κανέναν. Και που το μόνο που ζητά, είναι να έχει επισήμως το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή και τον αυτοπροσδιορισμό του. Γιατί το δικό μου παιδί και κάθε παιδί, θέλει να πορευτεί μία κανονική ζωή, να δουλέψει, να δράσει. Χωρίς εμπόδια που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν... Εύχομαι, να φυσήξει διαφορετικός άνεμος. Και να ψηφιστεί επιτέλους, το νομοσχέδιο που περιμένουν τόσοι άνθρωποι... Τα σέβη μου...