Από την άλλη,όμως,δεν θα πρέπει να μη επισημάνουμε και τα κακώς κείμενα των απανταχού καλλιτεχνών,από φόβο μήπως μας πούνε πως ζηλεύουμε την επιτυχία τους.Είναι μία μορφή λογοκρισίας(άρα,φασιστική νοοτροπία και πρακτική)κι αυτή.Εξάλλου,ο φθονερός προσφέρει αυτήν την υπηρεσία στον δημόσιο λόγο:ο φθόνος είναι αυτός που τον ωθεί να λέει και κάποιες αλήθειες(πέραν του κακιασμένου και χολερικού λεκτικού δηλητηρίου)για έναν καλλιτέχνη,τις οποίες όσοι τον θαυμάζουν,δεν θέλουν να τις πουν,από φόβο μήπως το είδωλο τους σταματήσει να τους χαρίζει την τέχνη που θαυμάζουν και(νομίζουν πως)χρειάζονται ή-έστω-μήπως τους πουν αχάριστους(δεν είστε,μη φοβάστε!).Ο καλός ο βασιλιάς δεν θα πρέπει μονάχα να μάθει να συγχωρεί τους αποτυχημένους σφετεριστές της(τρομάρα του!)εξουσίας του,οφείλει να χειρίζεται και τους αυλοκόλακες του,οι οποίοι δύνανται να παρεκτραπούν σε έναν άτυπο διαγωνισμό προσωπολατρείας και στραβών οφθαλμών...