Το ανοιχτόχρωμο δέρμα υποδήλωνε αρχοντιά, πλούτο και (γονιδιακή) ανωτερότητα ...για να μην πω και συζυγική πίστη (η καλή γυναίκα που περιμένει τον άντρα της καρτερικά, κλεισμένη στο σπίτι, στο μισοσκόταδο) έναντι των …πληβείων που δεν είχαν άλλη επιλογή απ’ το να δουλεύουν στην ύπαιθρο εκτεθειμένοι στον ήλιο και τον άνεμο ή σε έτερες σκληρές συνθήκες, τελοσπάντων. Σήμερα αν και το πρόβλημα μπορεί να μην κάνει τόσο μπαμ όσο σε άλλες κοινωνίες (π.χ της Ινδίας ή Αφρικής) διαβάζω πως 4 στις 10 γυναίκες στο Χονκ Κονγκ, Μαλαισία, Φιλιππίνες και Νότια Κορέα χρησιμοποιούν λευκαντικές κρέμες κι αυτό είναι «προϊόν» του colorism/ shadeism (διακρίσεων βάση του τόνου του δέρματος) τα οποία δεν προτίθεται να εξιδανικεύσω σε καμία περίπτωση …Και το να κρατούν ομπρελίτσα μόνο οι γυναίκες, γιαπωνέζες κ.πλ., κάθε φορά που βγαίνουν από το σπίτι τους, δεν είναι «χαριτωμένο», εμένα, τουλάχιστον, μου φαίνεται κάπως κουραστικό και καταπιεστικό.