Καθώς ξεκινήσαμε με το πλοίο για τις διακοπές μας ο κόσμος είναι ευδιάθετος. Λιμενεργάτες καθοδηγούν φωνάζοντας (με διακριτική ευγένεια...) τα γεμάτα αποσκευές αυτοκίνητα στο αμπάρι. Χαμόγελα, λαμπερά πρόσωπα, διάθεση για κοινωνικές συναναστροφές με διάφορους συνταξιδιώτες. Τα κυλικεία του πλοίου δουλεύουν στο φουλ, το προσωπικό σε υπερκινητικότητα, με τις φρεντοψηχανές να μη σταματούν να ατμίζουν και οι φραπεδιέρες στο φουλ επίσης. Ψυγεία να ανοιγοκλείνουν, παγάκια να κουδουνίζουν στα ποτήρια, γλάροι να ακολουθούν την ελληνική, ακροφαγωμένη σημαία της πρύμνης αρπάζοντας στον αέρα τροφή που τους ρίχνουν διάφοροι επιβάτες με τα πιτσιρίκια εκστασιασμένα από αυτό το υπερ-θέαμα. Παρέες νέων να χαβαλεδιάζουν τραβώντας ομαδικές selfie, ζευγαράκια αγκαλιά να ανταλλάσουν διακριτικά χαδάκια και φιλιά. Άλλοι να διαβάζουν ένα βιβλίο, άλλοι χαζεύοντας ένα tablet. Σε κάθε χέρι, σε κάθε τραπεζάκι οι καφέδες κάθε είδους είχαν την τιμητική τους συνοδευόμενοι από κάποιο σνακ, τυρόπιτα, τοστ, παστέλι, παγωτά light και μη. Ακόμη και τα σκυλιά, όσων τα έχουν μαζί τους, είναι ευδιάθετα με διάθεση και αποδοχή χαδιών από κάθε ξένο χέρι.Οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις να παίζουν -μαντέψτε- μελωδίες σαξόφωνου του Γ. Κατσαρού... (ευτυχώς σε διακριτική ένταση). Η... μελώδια διακόπτεται για λίγο και ένα «μπουκωμένο» μαγνητοφωνημένο μήνυμα (σίγουρα φαγωμένης κασέτας), στα ελληνικά και στα αγγλικά (περίπου) ενημερώνουν για τους κανόνες ασφαλείας. Ο Κατσαρός επανέρχεται...Οι συζητήσεις χαλαρές με θέματα περί ανέμων και υδάτων με ολίγη από λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ'αγόρι μου (ή το κορίτσι μου). Όλοι βρίσκονται σε μία χαρμόσυνη εγρήγορση η οποία μεταδίδεται από τον ένα στον άλλο. Θες η αλμυρά, η μυρωδιά του θαλάσσιου ιωδίου, ο ήλιος που σε χαϊδεύει στο κατάστρωμα χωρίς να σε καίει, θες οι μελωδίες του Γ. Κατσαρού;;... ..η διάθεση για φλερτ και νέων γνωριμιών έντονη. Πραγματικό φλερτ όμως, αληθινό, αυτό που γίνεται από κοντά, το θυμάστε; Αυτό που πλησιάζεις τον άλλο και του πιάνεις κουβέντα με το στόμα σου και εκείνος σε ακούει με τα ίδια του τα μάτια και σε βλέπει με τα αυτιά του. Ναι, ναι, δεν μπερδεύτηκα, κάπως έτσι είναι το πραγματικό φλερτ, με αυτή τη σειρά, όχι με ηλεκτρονικούς «μεσάζοντες» και διαβιβαστές... Κάπου στο βάθος μια κιθάρα να παίζει και παρέα εφήβων να τραγουδάνε το "Ρίτα Ριτάκι", "Το Καλοκαιράκι", "Εγώ κι εσύ (μόνοι πάνω στη γη)"!!Μετά από ώρες το πλοίο πιάνει λιμάνι με την αλυσίδα της άγκυρας να κροταλίζει άγρια φουντάροντας στο νερό και τους κάβους να δένουν, όχι απλώς σε κάποιο πανέμορφο νησί του Αιγαίου αλλά στην Εδέμ!...Οι μέρες στην... Εδέμ πέρασαν. Κατοχυρωμένο από τις μαυρισμένες επιδερμίδες, τα λίγο περισσότερα κιλάκια, την μυρουδιά του φρεσκοκομμένου καρπουζιού, αυτή του ούζου με παγάκια, ανεξίτηλες στη οσφρητική μνήμη μαζί με αυτή του σπιράλ πρασινοκάρβουνου για τα κουνούπια, αλλά και τη δυσφορία των ποδιών που ξέχασαν να φοράνε σε παπούτσια...Αναχώρηση και επιστροφή με το ίδιο πλοίο της γραμμής.Η επιβίβαση νωθρή. Οι αποσκευές μοιάζουν ασήκωτες. Τα πρόσωπα σκυθρωπά. Οι λιμενεργάτες ουρλιάζουν να καθοδηγήσουν τα αυτοκίνητα να μπουν στο αμπάρι. Οι οδηγοί μοιάζουν απρόθυμοι να το κάνουν σωστά. Από τα κιλικία του πλοίου μόνο δύο είναι ανοιχτά. Εκείνο του σαλονιού και το ένα του καταστρώματος. Που και που κάποιος καφές, άντε και ένα σακουλάκι τσιπς. Οι υπάλληλοι τους χάφτουν μύγες... Οι μικροφωνικές δεν παίζουν Κατσαρό... ..μόνο το ηχογραφημένο, ίδιο μήνυμα με τους κανόνες ασφαλείας. Οι τηλεοράσεις του σαλονιού παίζουν ειδήσεις...Ζευγαράκια γερμένα ο ένας στον άλλο να κοιμούνται. Ακόμη και οι σκύλοι δεν δέχονται χάδια, μελαγχολικοί με τις μουσούδες τους στο πάτωμα. Οι συζητήσεις επανέρχονται στα μνημόνια, στους φόρους, στον ΕΝΦΙΑ και την... επανάσταση που πρέπει να κάνουμε... ..γιατί είμαστε έξυπνος λαός και από εμάς ξεκίνησαν όλα... Την θέση των βιβλίων πήραν οι εφημερίδες. Πολιτικές και αθλητικές. Κάποιοι ψάχνουν πρίζες να φορτίσουν κινητά και τάμπλετ. Ένα τάβλι ακούγεται αλλά απότομα σταματάει γιατί δεν τους «πήγαινε» το ζάρι...Οι παίχτες βουβοί επιστρέφουν στις οθόνες των κινητών τους... Οι γλάροι που ακολουθούν την ίδια ακροφαγωμένη ελληνική σημαία της πρύμνης λίγοι. Βλέπεις δεν υπάρχουν επιβάτες να τους ρίχνουν φαγητό. Στο σαλόνι ακούγεται ένας τσακωμός. Μάλλον για θέσεις που έπρεπε, λέει, να κάθεται άλλος αντί για άλλον...Κάπου στο βάθος μια κιθάρα να παίζει και παρέα εφήβων να τραγουδάνε το "Ρίτα Ριτάκι", "Το Καλοκαιράκι", "Εγώ κι εσύ (μόνοι πάνω στη γη)". Ξαφνικά εμφανίζεται μία τούρτα γενεθλίων με κεράκια. Γέλια, φιλιά, ευχές για τα Χρόνια Πολλά και του χρόνου να είμαστε καλά!..καλό χειμώνα να έχουμε!... (Γιατί και ο χειμώνας, όμορφος είναι!).
