Προσωπικά, δυσφορώ με την σημερινή Αθήνα και θλίβομαι κάθε φορά που - ερχόμενος π.χ. από Πελοπόννησο - βλέπω το τσιμεντένιο "σεντόνι".Όντας 60 +, έχω εικόνες και εμπειρίες φυσικού, αισθητικού και "πολιτισμικού" εν γένει περιβάλλοντος που καταστράφηκε βίαια από το '60 και μετά. Οι "οάσεις" που εξακολουθούν να υπάρχουν απλά επιβεβαιώνουν το αίσθημα "ελλείμματος" και οριστικής απώλειας. Γιατί, ο Υμηττός, η Πάρνηθα, το Αιγάλεω κάηκαν, το "αστικό" πράσινο, τα νυχτολούλουδα και τα άνθη των νερατζιών τα έφαγαν ο συντελεστής δόμησης και ο μ.ο. πράσινου ανά κάτοικο σε όλο το λεκανοπέδιο μίκρυνε δραματικά. Επίσης, οι παραλίες έπαψαν να είναι καθαρές και ελεύθερα προσβάσιμες. Αυτά δεν αντικαθίσταται πια και δεν υποκαθίστανται. Συνεπώς, συμμερίζομαι μεν όσους αγαπούν την Αθήνα - και εύχομαι να εξακολουθήσουν - και τους δικαιολογώ γιατί δεν έχουν μέτρο σύγκρισης.Εγώ που έχω, δεν μπορώ να αγαπώ τόσο πολύ αυτή την Αθήνα.Και θα ήθελα να πω ότι η Αθήνα είναι από τις λίγες ευρωπαϊκές πόλεις - και με τέτοια "βαριά" ιστορία - που δεν μπόρεσαν να συνδυάσουν την βελτίωση των υποδομών και τον εκσυγχρονισμό με την διατήρηση - αισθητικά και πολιτισμικά - της "σχέσης" με το παρελθόν τους. Όσοι λοιπόν νεώτεροι αγαπούν - δικαίως - αυτή την Αθήνα, γιατί σε αυτή μεγάλωσαν, θα ευχόμουν - παρ' όλα τα οικονομικά προβλήματα που έχουμε - να προβληματίζονται, ώστε στα χρόνια τους να προστατεύσουν τουλάχιστον ό, τι έχει απομείνει από αυτή την σχέση "Ιστορία-Πολιτισμός-Φύση-Εκσυγχρονισμός" στην εκτός μεγάλων πόλεων Ελλάδα.
