Αγαπητέ Censored, Ως γνήσια γεροντοκόρη ετών 38, θα σού πω ότι δεν έχεις και πολύ δίκιο. Θα είχες δίκιο αν υπήρχε κάποιο όργανο μέτρησης προσπάθειας, ώστε να υπάρχει μια αντικειμενική μονάδα μέτρησης για να μπορείς να μετρήσεις αν προσπαθήσαμε αρκετά, λίγο ή πολύ. Στις ανθρώπινες σχέσεις όλοι και όλες υψώνουμε τείχη. Ένα τείχος μπορεί στα δικά σου μέτρα να φαίνεται απροσπέλαστο και στον διπλανό σου να μοιάζει μικρό και χαμηλό. Αυτό που αναφέρεις περί μοιράσματος χυλόπιτας, καταρρίπτεται από τις στατιστικές: ζούμε στην εποχή που οι άντρες με ευκολία βρίσκουν ταίρι - είτε για αμιγώς περιστασιακή σχέση είτε για σοβαρό δεσμό. Τέλος θα μού επιτρέψεις ένα φεμινιστικό σχόλιο...Γράφεις "Πλέον οι άντρες δεν τη φλερτάρουν, αφού δεν θέλουν μια γυναίκα δίπλα τους, που εκ φύσεως πρέπει να είχε κάνει ήδη το πρώτο της παιδί", και με κάνεις να αναρωτιέμαι αν βλέπεις την γυναίκα ως..."τεκνομηχανή". Εάν ναι, τότε και οι παντρεμένες άκληρες γυναίκες δεν έχουν λόγο ύπαρξης ή θα έπρεπε να είναι στο περιθώριο. Άθελά σου επιβεβαιώνεις την κα.Παπαστεργίου στο ότι η σύγχρονη γεροντοκόρη δυσκολεύτηκε και δυσκολεύεται να βρει "άνθρωπο" που να την αντιμετωπίζει ως άνθρωπο. Όχι ως μηχανή παραγωγής, ούτε ως στολίδι για τα χρόνια της νεότητάς της. Προφανώς λοιπόν για εσένα και για την πλειοψηφία τής κοινωνίας, μια γυναίκα "μετράει" βάσει ηλικίας και εμφάνισης. Μια γυναίκα μπορεί να "ζήσει πράγματα μαζί σου", μόνο όσο είναι νέα. Τώρα κατάλαβες γιατί κάποιες επιλέξαμε να μείνουμε γεροντοκόρες? Γιατί προτιμήσαμε να κοιτιόμαστε μόνες μας στον καθρέφτη και να χαιρόμαστε το θέαμα (κι ας έχει νικήσει η βαρύτητα το σφρίγος), παρά να συναντάμε το απογοητευμένο βλέμμα ενός συντρόφου που θα υποδηλώνει ότι "δεν περνάει πλέον η μπογιά μας"....