Ωραίο άρθρο, αλλά κρίμα που μένει μόνο στην (ορθή κατά τη γνώμη μου) παρατήρηση και στο ερώτημα, αλλά δεν προσφέρει μια απάντηση (έστω ως αφορμή συζήτησης).Θα έλεγα πως φταίει (ανάμεσα σε άλλα) η mediοποίηση της πολιτικής. Τα πάντα για το φαίνεσθαι - η πολιτική είναι απλά ένα σώου. Όλα αυτά τα tweets του Τζήμερου, τα επικοινωνιακά τρικ του Ποταμιού, οι γραφικότητες της Κωνσταντοπούλου και της Μακρή, είναι κενές χειρονομίες, τις περισσότερες φορές καταδικαστέες. Δεν είναι δύσκολο για κάποιον που κατακλύζεται από πληροφορίες, να καταλάβει πως όση δημιουργική δύναμη είχαν όλοι αυτοί (και μαζί και οι Συριζαίοι, και οι Νεοδημοκράτες) αναλώθηκε σε μια κενή επικοινωνιακή πολιτική. Φταίνε μόνο αυτοί; Όχι, φταίει και ο ψηφοφόρος. Όταν αντιμετωπίζεις την πολιτική του τόπου, όπως αντιμετωπίζεις το Survivor, λογικό είναι πως κάθε τι νέο θα παρακμάζει γρήγορα ή θα αποδεικνύεται πως ήταν χαλασμένο ξαναζεσταμένο φαγητό. Όταν ψηφίζεις Χρυσή Αυγή ως αντίδραση, χωρίς να σκέφτεσαι το "πώς ένας αγράμματος τραμπούκος, θα μπορέσει να διαχειρισθεί την πολυπλοκότητα της οικονομίας;" τότε η ίδια η κοινωνία πάσχει και απλά ο Τζήμερος και η Ζωή είναι καθρέφτης μας.Δυστυχώς η πολιτική γίνεται με αριθμούς. Με σχέδιο. Με πρόγραμμα. Με εφικτούς στόχους. Ένα βήμα τη φορά. Γίνεται με μετριοπάθεια, σύνεση, ψυχραιμία. Ούτε "με ένα νόμο κι ένα άρθρο", ούτε με tweets, ούτε με γραφικότητες. Ο πολιτικός που χρειαζόμαστε (και πιστεύω πως θα είχε έρεισμα, όχι στους ψηφοφόρους, αλλά στο ποσοστό της αποχής), θα έπρεπε να δίνει την μάχη του, όχι τουιτάροντας όλη μέρα, αλλά στο πόστο του, ήσυχα και αθόρυβα, κι ας μην μάθουμε ποτέ στο facebook τα κατορθώματά του.