Θα μπορούσε κάποιος να κάνει έναν άλλον παραλληλισμό, επίσης προβοκατόρικο και τελικώς άδικο, αν και όχι τόσο τραβηγμένο όσο αυτόν της αρθρογράφου: Οι άνθρωποι που είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια, την ορατότητα κλπ των ομοφυλοφίλων στην Ελλάδα είναι η επόμενη "γενιά του Πολυτεχνείου". Άνθρωποι που για ένα σκοπό δίκαιο και επωφελή για όλους, σε μια δύσκολη συγκυρία, ξοδεύουν πόρους από την πραγματική τους ζωή, χρόνο, χρήμα, αντοχές δικές τους και των αγαπημένων τους προσώπων, εκτίθενται, παίρνουν ρίσκα, ενίοτε ακόμα και της προσωπικής τους ασφάλειας, εν μέσω μιας κοινωνίας αν όχι εχθρικής, σίγουρα επιφυλακτικής απέναντί τους, που, ενώ μπορεί και να εκφράζεται με συμπάθεια στο "μεταξύ μας", σωπαίνει δημόσια (εκτός ίσως από τους πολύ νέους). Μια κοινωνία που δεν τους βοηθάει τώρα, αλλά που μοιραία θα απολαύσει το δημοκρατικότερο μέλλον της ευόδωσης αυτών των αγώνων. Και μερικοί μπροστάρηδες αυτής της μπαρουτοκαπνισμένης πρώτης γραμμής εμφανίζουν ήδη συμπτώματα ρεβανσισμού. "Πού ήσουν εσύ όταν εμείς ματώναμε;", είναι σα να λένε. Όποιος δεν είναι τώρα μαζί τους, είναι ήδη εναντίον τους. Ακόμα χειρότερα, αν κάποιοι ήταν μια φορά εναντίον τους, στ' αλήθεια ή στο μυαλό των επικριτών τους, σαν άτομα ή σαν ομάδα με συλλογικό αμάρτημα, δεν μπορούν ποτέ να είναι μαζί τους - βλ. κυνηγημένους αστυνομικούς στο Gay Pride.Δεν είναι ότι πιστεύω απαραίτητα τα παραπάνω. Σκεφτείτε όμως πόσο εύκολα μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ η ορμητικότητά μας όταν δεν πατάει πάνω σε γερές και δίκαιες βάσεις.
