Θα συμφωνήσετε ελπίζω πως ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον πατέρα ή τη μητέρα είναι θέμα πολύ προσωπικό. Εξέθεσα τις σκέψεις μου σχετικά με την επιλογή τεκνοποίησης με δότη/δότρια, που είναι και το θέμα της ερώτησης. Η υιοθεσία είναι άλλη περίπτωση. Ο θάνατος γονέα άλλη. Άλλη και το παιδί αγνώστου πατρός, πχ πατέρας που δεν ήθελε σχέση με το παιδί του. Στις περιπτώσεις αυτές το παιδι έχει φυσικούς γονείς και το γνωρίζει. Μπορεί να γνωρίζει και την ταυτότητά τους. Έχει να διαχειριστεί το γεγονός ότι τους έχασε. Η περίπτωση του δότη όμως είναι άλλη. Το παιδί πρέπει να κατανοήσει και να αποδεχτεί ότι δεν έχει πχ πατέρα όπως κάθε άνθρωπος, αλλά ένα δωρητή γενετικού υλικού. Ότι ο γονιός ή οι γονείς του το έφεραν στον κόσμο γνωρίζοντας πως δεν θα είχε 2 γονείς όπως όλοι, κι πως θα αναγκαζόταν να ζει με τη διαφορετικότητά του. Η παντελής έλλειψη πληροφοριών για την ταυτότητα του γονιού του δεν δημιουργεί ένα μεγάλο κενό, μια μαύρη τρύπα στην ίδια την ύπαρξη του ατόμου;Σύμφωνοι υπάρχουν παραδείγματα και μαρτυρίες ανθρώπων που ενώ γνώριζαν υην αλήθεια δεν αντιμετώπισαν ιδιαίτερα προβλήματα σε σχέση με τη βιολογική τους καταγωγή. Είναι όμως αυτό εγγύηση για το πως θα το πάρει μεθαύριο το δικό ΣΟΥ το παιδί; Παίρνεις εν τέλει την ευθύνη να το φέρεις στον κόσμο με αυτό το βάρος;Ελπίζω τώρα να έγινε πιο ξεκάθαρο ότι βεβαίως και με προβληματίζει πολύ σοβαρά αυτό το θέμα, ότι η αντιμετώπιση της φίλης πιο πάνω δεν αποτελεί μπούσουλα για όλες τις περιπτώσεις (μακάρι να ήταν τόσο απλό), και επίσης ότι αλίμονο σ αυτόν που καλείται να πάρει τέτοιες αποφάσεις στην πραγματική ζωή.