Δεν νομίζω ότι το θέμα εδώ είναι το Πάσχα και οι παραδόσεις, αλλά η μενταλιτέ μιας ορισμένης (και περιορισμένης θέλω να ελπίζω) μερίδας ανθρώπων, που θεωρούν ότι με κάποιο τρόπο που μόνο αυτοί γνωρίζουν, κατέχουν το άγιο δισκοπότηρο της γνώσης και ότι είναι μοναδικοί φορείς μιας πανανθρώπινης αλήθειας, που έχει (ή πρέπει να έχει) καθολική εφαρμογή. Με αφορμή το Πάσχα, περιγράφει το στυλάκι "οι δικές μου ιδέες είναι καλύτερες από τις δικές σου", που ενδύεται τον μανδύα τη πρωτοποριακού και του ανένταχτου για να πείσει. Εξαιρετική ανάλυση, αλλά και τοποθέτηση απέναντι σ' αυτή τη μάστιγα. Συγχαρητήρια!