#7 Εν μέρει συμφωνώ με την Αμπα, ότι δηλαδή δεν μπορεί να υπάρχουν κατηγορίες, σχετικά με τη διαχείριση της παιδικής ηλικίας.Αλλά θέλω να επιστήσω την προσοχή όλων και η ερώτηση αυτή είναι μία πολύ καλή ευκαιρία.Όποιος έχει κακοποιηθεί στην παιδική του ηλικία, παθαίνει σοβαρή ή λιγότερο σοβαρή ψυχική αναπηρία.Είναι σαν να του λείπει, ας πούμε ένα χέρι.Το πως ζουν οι άνθρωποι με ένα χέρι, ας μας το πουν καλύτερα οι ίδιο. Όσοι επίσης νομίζουν πως εννοούμε κακοποίηση, ότι ας πούμε δε μου πήρε η μαμά μου τη σοκολάτα που ήθελα, πλανώνται πολύ σοβαρά.Δεν καταλαβαίνουν τον απίστευτο πόνο, την απελπισία και τη δυστυχία που νοιώθει ένα παιδί, που δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα για να γλιτώσει.Επίσης όποιος δεν γνωρίζει, πότε σχηματίζεται η προσωπικότητα του ανθρώπου, οι άμυνες του, η αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση κ.λ.π είναι απλά αμόρφωτος.Και ναι αγαπητή αμπά, που καταλαβαίνω,πως η απάντηση σου είναι καλοπροαίρετη και θέλεις να είσαι αισιόδοξη ως προς το θέμα ΚΑΙ καταδικαζόμαστε ΚΑΙ χαρακτηριζόμαστε από την παιδική μας ηλικία.Δεν με αφορά, αν κάποιοι καταχρώνται τους όρους και βρίσκουν δικαιολογίες για τη δική τους ανεπάρκεια, αυτό που γνωρίζω απόλυτα είναι ότι η παιδική ηλικία είναι ατομικό θεμελιώδες δικαίωμα και όχι τυχαία.Η παιδική κακοποίηση είναι πάρα πάρα πολύ σοβαρό θέμα για να την ξεπετάμε και να λέμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει από τους εφιάλτες του και είναι στο χέρι του και διάφορα χαριτωμένα.Οι περισσότεροι τρελαίνονται, κάποιοι κάνουν εγκλήματα και λίγοι, πολύ λίγοι ζούνε με την αναπηρία τους....Μη μιλάτε αφ υψηλού λοιπόν περί κακοποίησης γιατί δεν ξέρετε προφανώς τι σημαίνει και τι αφήνει....Άσε δε, που είμαι πολύ καχύποπτη ως προς τους ανθρώπους που δήθεν δεν καταλαβαίνουν όλα αυτά. Νομίζω ότι έχουν υποστεί πολύ μεγαλύτερη κακοποίηση σε σημείο, που δεν διανοούνται καν, για να την αναγνωρίσουν.Τουλάχιστον εμείς κάνουμε κάτι. Το ξέρουμε...και η γνώση είναι δύναμη