Λατρευω το αρθρο αυτο γιατι ειναι ειλικρινες κι αληθινο.Δυστυχως περασα και γω μια τετοια κατασταση. 3 χρονια απο τη ζωη μου βαλτωμενη, σα να μην υπηρχα. Καπως σαν εκεινα τα σωματιδια που ταξιδευουν στο συμπαν διαπερνωντας τα παντα χωρις να αλληλεπιδρουν με τιποτα.Πονουσα μεσα μου χωρις εμφανη λογο και αιτια. Κι οταν λεω πονουσα εννοω πονουσα. Ηθελα να πεθανω αλλα δεν ειχα την ορεξη να κανω τιποτα γι αυτο. Ευχομουν να μπορουσα να χαρισω τη ζωη μου σε καποιον που πεθαινει κι εχει ορεξη για ζωη. Δε με χωρουσε ο τοπος, ενιωθα οτι δεν ανηκω πουθενα. Ασε η μοναξια. Φοβερη μοναξια. 3 χρονια τα περασα χωρις φιλους και βολτες. Αυτα τα χρονια ειχα κ πολυ ανεβασμενη αρτηριακη πιεση. Το αστειο ειναι οτι οι κοντινοι μου ανθρωποι και γνωστοι ενοχληθηκαν απο την κατασταση μου και ντρεποντουσαν για μενα. Σαν η αδυναμια μου να τους φανηκε αηδιαστικη και παραλογη. Σιγα σιγα τα συμπτωματα αρχισαν να υποχωρουν απο μονα τους. Βεβαια νιωθω οτι ισως δεν εχει φυγει τελειως