Ημουνα τυχερός γιατί η δική μου περίοδος (περίπου 1,5 χρόνο) κατέληξε σε κατάρρευση. Αναγκάστηκα, λοιπόν, να δω τη κατάθλιψή μου κατάματα, να ζητήσω βοήθεια και, σχετικά σύντομα, να τη ξεπεράσω. Πολύ χαρακτηριστικό πρακτικά το ξύπνημα μετά από 2-3 ώρες ύπνου, αλλά και η αδυναμία να ακούσω μουσική, που λάτρευα. Τα υπόλοιπα δεν τα είχα συνειδητοποιήσει...Με στήριξαν φίλοι (όχι όλοι), οικογένεια αλλά και στη δουλειά. Καθοριστική ήταν η συμβολή της σκυλίτσας μου, που με έσπρωξε πρώτη να προγραμματίσω την καθημερινότητά μου, αλλά, κυρίως, η ισχυρή θέλησή μου να ξαναβρώ τον εαυτό μου.Το να ντρέπεσαι και να το κρύβεις (ακόμα κι από τον εαυτό σου), είναι σαν να ντρέπεσαι που κουτσαίνεις μετά από στραμπούληγμα και απλά να στέκεσαι, φτιάχνοντας γύρω σου ένα κόσμο σταματημένο. Ετσι δεν θα ξανατρέξεις ποτέ...Τα σέβη μου!!