Όχι. Η... ελπίδα που μοιάζει περισσότερο με τα χαζοχαρούμενα γέλια άνευ λόγου και αιτίας όλων εκείνων των δύστυχων που πάσχουν από μαλάκυνση ή από κάποια άλλη ανίατη νοητική πάθηση και που πολλές φορές χωρίς να ξέρουμε την ιστορία τους, βλέποντας τους εξωτερικά, νομίζουμε πως χαμογελούν από χαρά ή από αισιοδοξία, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πως όλη αυτή η χαρά δεν οφείλεται σε πραγματικές συνθήκες και ερεθίσματα αλλά σε ψευδαισθήσεις, αυτό ακόμη δεν έχει ποινικοποιηθεί και ούτε πρόκειται. Αυτά από το οποία λίγο απέχουμε να ποινικοποιηθούν είναι η αξιοπρέπεια και οι αυτονόητοι κανόνες και συνθήκες μέσα από τις οποίες αυτή (η αξιοπρέπεια) επιτυγχάνεται. Λυπάμαι πάρα πολύ που μας ρίχνουν το τυράκι και οι περισσότεροι τσιμπάνε. Λυπάμαι αγαπητέ Άρη γιατί σε θεωρώ έξυπνο άνθρωπο και θα έπρεπε, τουλάχιστον, αν όχι πεσιμιστικά, να προσεγγίσεις το θέμα πιο ρεαλιστικά. Ακόμη και για τον πιο αφελή, ανυποψίαστο, ανενημέρωτο, και μόνο οι συνθήκες, τα βιώματα, τα ερεθίσματα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων θα έπρεπε να μας κάνουν να είμαστε, όχι απαισιόδοξοι αλλά σίγουρα αρκετά επιφυλακτικοί. Πόσο δε για τους νοήμονες ανθρώπους κάθε κατηγορίας που μπορούν ή που έχουν μία κάποια διορατικότητα να δουν λίγο πιο πέρα.